Zelf raak ik van het lezen van een goed geschreven recept meer opgewonden dan van de bereiding ervan op de buis, maar dat komt door degenen die staan te koken. Hun teksten en maniertjes, hun scheuten Maggi, klodders mayonaise verzieken het verrukkelijkste maal. Top-lustmoordenaar is J. Braakhekke, over wie aanstonds meer.
Eerst dient vastgesteld te worden dat de BBC superieur is. Dat iedereen dit altijd beweert, is verdacht, omdat onderzoek aantoont dat geen Hollandse hond naar die BBC kijkt. Mij zul je niet horen beweren dat ik de BBC prefereer, omdat ik er veel te weinig naar kijk, maar in verband met het thema durf ik de bewering aan.
Ze hebben daar Floyd, een man wiens ego even groot is als dat van J. B. te A. maar wiens ijdelheid dragelijk wordt door gedrevenheid, dranklust, culinair talent, Palin-achtige humor. Ze hadden een Italiaanse kok die met zoveel liefde en kunde in potten roerde dat zelfs ik, herbivoor uit roeping, trek in zijn vis en vlees kreeg. Ze hebben Food and Drink, een half voorlichtend programma, dat biedt wat de titel belooft, zonder fratsen en aanstellerij. Of het moet het geweld zijn waarmee de wijndame slokken door haar mond doet walsen om er daarna in lyrische bewoordingen over uit te barsten - dat is van gekte weer leuk. En ze hebben het onvolprezen Ready, Steady, Cook, de dagelijkse kookwedstrijd tussen twee profs, beiden geassisteerd door een leek, onder leiding van Fern, de meest ontspannen presentatrice van het Avondland. De leek brengt voor maximaal vijf pond etenswaar mee, waarmee de kok in twintig minuten een of meer gerechten improviseert. Het resultaat is van geslaagd tot fabelachtig, ondanks absurde combinaties van ingredienten die de koks voorgelegd krijgen. Ze vormen een pool, zijn niet alleen deskundig, maar ook aardig en van leuk tot oergeestig - kortom, Joop B. zou in de eerste van twaalf selectieronden na 37 seconden proefoptreden bedankt worden voor zijn komst: ‘U kunt uw treinkaartje declareren bij de produktie-assistent.’
Bij deze Braakhekke was Zaal ‘over de vloer’ en het enige wat je de man moet nageven, is dat hij niets deed om de indruk te voorkomen dat hij een onaangename, over het paard getilde, egoistische, humorloze, zelfingenomen klootzak is, buitengewoon bedreven in de kunst van het schofferen en het publiekelijk vernederen van zijn personeel.
Natuurlijk wisten we hoe leeg en vals de gezellige toon van zijn kookprogramma is, waarin wij ‘schatten’ zijn en zoenen van hem krijgen. Maar hoe flauw ook, na ‘Zaal’ doet hij mij met zijn amicale aanspreektoon braken.