Op sommige avonden voegen ze daar nog een cover aan toe: This Guy’s in Love with You, van Burt Bacharach.

Er zijn meer metalbands die covers hebben gespeeld van bekende nummers uit volstrekt andere genres, maar vrijwel altijd wordt dan de ironie-troefkaart getrokken: zo gauw het publiek het heeft herkend, gaat het in de versnelling, de overdrive, of de versnipperaar.

Zo niet bij Faith No More. Als zanger Mike Patton een soulballad zingt, zingt hij die als een soulballad. Omdat hij ervan houdt, en omdat hij het kán. Zijn bereik is onvoorstelbaar, zijn wendbaarheid ook. Hij zou zowel in een nachtclub kunnen staan als crooner, als de volledige line-up van een metalfestival naar huis kunnen schreeuwen, en alles daartussen.

In 2010 bracht Patton een album uit waarin hij met een veertigkoppig orkest Italiaanse popklassiekers uit de jaren vijftig en zestig coverde. Alleen al vanwege Patton is Faith No More altijd het buitenbeentje onder de metalbands geweest. Ze stonden wel vaak op dezelfde festivals als bands als Metallica, maar er zat ook altijd veel funk in die band, en zelfs jazz. En dan was er nog die ongrijpbare Patton, met zijn superieure boevenhoofd. Stond hij daar weer in zijn beste pak voor een veld vol zwarte shirtjes, met die ironische grijns.

Levensgevaarlijk, om als band met een dergelijk onverwoestbare reputatie na jaren terug te komen met een nieuw album. Maar de live tot nu toe zeer succesvolle reünie van Faith No More had lang genoeg op het herkauwen van de hits geleund, het was tijd voor vers materiaal. De single die het album eind november voorafging was Motherfucker. De eerste Faith No More-single sinds 1998, uitgebracht op Record Store Day, was een prettig merkwaardig nummer, dat drijft op een stug doorploegend marsritme, en een ingehouden woedende lijst met aanklachten die Patton besluit met ‘Get the motherfucker on the phone, the phone’, om daarna uit te halen in het refrein: ‘Hello Motherfucker/ My lover/ You saw it coming.’

Het blijkt een uitstekende representant van het album te zijn geweest. Sol Invictus, het zevende studioalbum van Faith No More, is een gedroomde comeback: het klinkt even herkenbaar als fris, het is te eigengereid om een nostalgietrip te zijn. Het klinkt naar Faith No More, maar ook de invloeden van al Pattons projecten sindsdien schemeren erin door. Het zal niet de impact van het oude werk hebben noch zoveel klassiekers opleveren, maar het is het prettige weerzien met de oude vriend die er nog verdomd goed uitziet.

Faith No More, Sol Invictus. Faith No More speelt 12 juni op Pinkpop in Landgraaf

Beeld: (1) Faith No More @ Dour Festival 2010 (Olivier Bourgi I Concert Photographer/Flickr)