Het kon toch niet zo zijn dat aan het einde van de rit de prooi toch nog zou ontsnappen? Hij bezat ongeveer alles wat nodig is om het mechanisme van de nationale afgunstmachine in werking te stellen: jong, rijk en succesvol. Maar bovenal had hij de kardinale fout gemaakt het niet zo nauw te nemen met de gangbare normen en waarden op zedengebied.
De publieke opinie werd vervolgens door de kwaliteitspaparazzi, voor deze gelegenheid als moraalridders vermomd, flink bewerkt. Van alle kanten werd om een pilaar gevraagd waartegen de vlucht van de arrogante kwast ten einde zou komen. Die pilaar, wist iedereen, droeg een snor en bekleedt de functie van bondscoach van het Nederlandse voetbalelftal.
Afgelopen weekeinde is alles verkeerd gegaan. Verkeerde tunnel, verkeerde pilaar en verkeerde slachtoffer. En terwijl de gehele Nederlandse pers om een dode buitenlandse prinses rouwde en zich afvroeg tot hoe ver de media in hun klopjcht mogen gaan, kwam Patrick Kluivert ongeschonden uit zijn eigen tunneltje. Ondanks zijn verguisde, amorele gedrag in bed mag hij van de bondscoach toch aanstaande zaterdag het mooie vaderlandse oranje tricot over zijn schouders laten glijden.
Uit de zaak-Kluivert kunnen twee conclusies worden getrokken en die zijn allebei nogal geruststellend voor ieder die in zijn privé-leven neigt tot afwijken.
Ten eerste is het nu duidelijk dat de daadwerkelijke macht van de Nederlandse paparazzi niets voorstelt. Ten tweede wordt met de selectie van Kluivert bewezen dat je niet aan het plaatje ‘getrouwd, twee kinderen, hond en seks binnen het huwelijk op zaterdagochtend’ moet beantwoorden om voor Oranje uit te komen. Overtuigde libertijnen met aspiraties in de voetballerij kunnen weer opgelucht adem halen. Je kunt dus rustig aan een seksorgie deelnemen in de opstelling 4-1, maar waarschijnlijk is het ook mogelijk een ander systeem te hanteren zonder het risico te lopen door een beroepsverbod te worden getroffen.
Ik kan me natuurlijk goed indenken dat de gemiddelde Nederlander het libido van Kluivert als verwerpelijk beschouwt. Persoonlijk vind ik het 1-4-systeem opwindender. Maar als de spits van AC Milan het liefst omringd door drie mannelijke toeschouwers naast de wieg van zijn aanstaande kind in een onbekende vrouw klaarkomt en ‘supergeil’ wordt van de gedachte dat zijn hoogzwangere vriendin in het ziekenhuis ligt, is dit alleen voor Patrick Kluivert relevant. Zolang, het spreekt vanzelf, er geen sprake is van gedwongen seks of groepsverkrachting, wat in de zaak-Kluivert door het politieonderzoek is vastgesteld. Van mij mag Clinton zijn geslachtsdelen in hotelkamers ontbloten, mag Mitterrand nog tientallen buitenechtelijke kinderen tot zijn nageslacht rekenen, mag prinses Diana vele bedroefde minnaars achterlaten en Wim Kok aanhanger van bizarre seks zijn.
Na de libidineuze uitstapjes van de ex-Ajacied is er nogal veel over het begrip ‘voorbeeldfunctie’ geschreven. Volkomen ten onrechte. De voorbeeldfunctie van een profvoetballer houdt op bij de muur van het stadion. Daarbuiten begint zijn privé-leven. In het stadion mag de voetballer de scheidsrechter niet uitschelden, een toeschouwer geen karatetrap verkopen en niet in de testikels van zijn tegenstander knijpen. Wat hij in discotheken of in zijn eigen flat doet, heeft weinig met zijn voorbeeldfunctie als ballentrapper te maken. Of moet ik soms voor mijn eigen gebruik het seksleven van Edwin van der Sar of de gebroeders De Boer als model hanteren?
Tijdens mijn vakantie in Toscane heb ik er naar aanleiding van de klopjacht op Kluivert een dagtaak aan gehad om hele bataljons buitenlanders uit te leggen hoe Nederland in elkaar steekt. Maar ik kwam er zelf niet uit. Die Italianen vroegen me hoe het in godsnaam mogelijk was dat juist in het land van de gay pride, het land waarvan de hoofdstad op de seksindustrie drijft en waar uitgebluste huisvrouwen bij kinky clubs terecht kunnen, het hoofd van de beste voetballer werd gevraagd vanwege een seksfuifje. Ik dacht na en zei dat het misschien kwam door het feit dat Kluiverts vriendin ‘hoogzwanger’ was. Nederlanders zijn moralisten en ook nog gek op kinderen.
Maar, zei een tifoso die zojuist een AC Milan-seizoenskaart had gekocht en dus bevooroordeeld was, ‘het getuigt juist van een nobel karakter om je vriendin tijdens de laatste dagen van haar zwangerschap niet met seks lastig te vallen en elders wat afleiding te zoeken!’
Daar had ik eerlijk gezegd helemaal niet aan gedacht.