Ik probeer luchtiger over seks te denken, al mijn leven lang. Of in ieder geval vanaf de dag dat ik een bordeauxrode ribfluwelen broek droeg waarvan de knieën er een beetje zakkerig bij hingen, maar die verder wel lekker strak zat. Ik zal niet zeggen wat er gebeurde op de dag dat ik die broek droeg, maar het is me nooit echt gelukt luchtiger over seks te denken.
Zo probeer ik ook al m’n leven lang wat luchtiger over mijn lichaam te denken. Maar gewoon het feit dat ik het elke dag bekijk, op de weegschaal zet, tegen mijn natuur in het in beweging probeer te houden, het voed en het straf, het aankleed, elke dag weer, maakt van dat hele lichaam een heilige onderneming zonder weerga.
Nee, dit wordt op zich niet een litanie. Geen gebed.
Op zich niet.
Ik ben mezelf aan het oefenen wat luchtiger te denken over schrijven. Ik ben daar zo hard op aan het oefenen, dat ik merk soms naar mijn hart te grijpen, in ieder geval naar die plek waar ik zo ongeveer mijn hart vermoed. Hou toch op, zeg ik dan tegen het hart. Schrijf gewoon even wat.
Waar ik heel luchtig over kan denken, is over vriendschap. Ha! Vrienden! Vriendinnen! Ik kom erin om, echt. In vriendschap is het zo heerlijk overtroeven. Ik heb dit en dit voor je gekocht, want ik weet wie je bent. Ik mis je als een gek, ik mis je als geen ander, je kunt het allemaal zeggen, want je bent vrienden. Ik wil niet dat je nog met die en die omgaat, je kunt het gewoon zeggen, want je bent vrienden, je gaat kapot en het is een grap, en dat allemaal tegelijk, echt, vrienden, luchtig als…
Kwark! Niet helemaal mijn ding. Moet het zuur zijn, dan toch liever yoghurt. Yoghurt is eerlijk, yoghurt kan met veel, zoet, zout, maar laat ik mezelf niet voor de gek houden: hoe zoet ik het ook maak, met honing en banaan en rozijnen en granola, yoghurt is een essentieel onderdeel van de continue bestraffing van het lichaam, elke ochtend weer moet de verleiding van het brood worden weerstaan. En soms niet. (zie: lichaam)
O, nog even over vrienden: je mag ze ook van tijd tot tijd haten. Of altijd een beetje haten ook. Het kan allemaal tegelijk en alles kan op elk moment worden herroepen of juist bezegeld. Al die brieven die ik heb geschreven om vriendschappen op te zeggen of juist weer leven in te blazen. Al die mails om te verklaren: ik ben er even niet, maar het ligt niet aan jou, echt niet, of hoogstens tijdelijk. Echte vriendschap is… dat het niet zoveel uitmaakt. Echte vriendschap is… dat het alles uitmaakt. Dat je tot in je kut weet: wij horen bij elkaar.
Kut?
Really?
Dat krijg je ervan als je wat luchtiger over schrijven én over het lichaam probeert te denken. Het is maar een kut, dat idee.
Echt niet.
Een kut komt nooit alleen.
Eh… Luchtiger over de wereld denken. Wanneer zou je daarmee moeten beginnen? Misschien als er iets uitbreekt, iets wat iedereen treft, waar iedereen bang voor is. Ik ben er nog niet uit wat dit betekent. Ik zit er midden in, ik kan er niet met afstand naar kijken, ik ben een debiel die wacht tot ze haar ontsmette karretje bij de supermarkt mag volladen.
O god, ik leef al zo lang volgens objectieve maatstaven, en volgens persoonlijke maatstaven ben ik nog maar net begonnen.
Waar ik ook luchtig over probeer te denken, ja ik denk al mijn hele leven, zelfs al voordat ik wist dat ik een kut had – jezus waarom toch, ik vermijd dat woord te allen tijde, het is mij nog nooit gelukt luchtig te denken over seks, laat staan over geslachtsdelen, en dat ik een van die geslachtsdelen nu de hele tijd moet benoemen lijkt me een typisch geval van iets – waar het nu even over ging was liefde, ik probeer luchtig te denken over liefde, gewoon, omdat ik denk dat ik dan minder verdrietig ben, vaker blij, ik heb mijn vrienden, ik kan ze haten, ik kan van ze houden, en liefde, dat klinkt meteen zo zwaar, als iets waaraan je eerder ten onder gaat dan dat je erdoor wordt opgetild. Maar dat kan iets erg tijdelijks zijn, ook dat is liefde, al wil ik dat niet, dat tijdelijke bedoel ik.