Er is iets wat me niet bevalt aan die verkiezing van Obama.
Natuurlijk, ik ben ook blij, en ik begrijp zelfs de mensen die verheugd zijn omdat hij ‘niet blank’ is. De reden daarvoor is, of zou volgens mij moeten zijn: de kwaliteit van Obama heeft gelukkig niets te maken met de kleur van zijn huid. Hij was domweg beter, hij had betere politieke ideeën dan McCain.
Maar soms lijkt het of er een politiek correct racisme in het spel is.
Kader Abdolah gaf daar in de Volkskrant een mooi voorbeeld van. Hij schrijft: ‘Obama heeft de Koran vaak op de schoorsteen van zijn Afrikaanse grootmoeder gezien. En ongetwijfeld gekust. En dat maakt enorm uit; als president zal hij de angst bezweren.’ Niet de intelligentie van Obama bezweert de angst, niet zijn inzichten, maar ‘het kussen van de Koran’ bezweert de angst. Angst voor wat eigenlijk? Abdolah gaat door: ‘Ik dacht altijd dat we in Nederland lang zouden moeten wachten op een minister-president met een niet-blanke huidskleur. Aanvankelijk dachten we hier misschien nog vijftig jaar voor nodig te hebben. Maar met de keuze van Obama is de kans reëel dat we over een kwart eeuw een minister-president met Iraanse, Turkse, Marokkaanse, Afghaanse of Surinaamse achtergrond hebben. En we zullen allemaal huilen van geluk.’
Pardon? Dus we zullen gaan huilen, omdat de Nederlandse minister-president dan een migrantenachtergrond heeft? Zelfs een niet-blanke achtergrond heeft? Dat is racisme, Abdolah. Hoe zou Kader Abdolah het vinden als ik expliciet ging huilen van blijdschap bij de uitverkiezing van Wouter Bos als minister-president omdat hij een blanke is? Huilen van blijdschap omdat er een islamiet gekozen is, mag – zo zou ik verheugd zijn als de ongelovige Plasterk eens wat meer macht zou krijgen, maar ik hoop toch dat ik overal ontslagen zou worden als ik zou juichen omdat hij ‘een blanke’ is.
Ikzelf ben overigens niet zo blank. Ik ben een tintje blanker dan Obama, denk ik. Het is vreemd dat Abdolah het trouwens niet heeft over Indische Nederlanders, want bijna alle Nederlandse premiers, vanaf Gerrit Schimmelpenninck tot Jan Peter Balkenende hebben ergens wel in hun familie iets of iemand van Indische afkomst, wat door driehonderd jaar ‘rasvermenging’ niet direct op kleur is terug te voeren. (Ik mag in dit verband ook altijd graag verwijzen naar de opa van Wilders, die bij het KNIL heeft gezeten…)
Kader Abdolah is een knuffelallochtoon bij uitstek. Volstrekt onterecht kreeg hij onlangs een eredoctoraat in Groningen, omdat hij ‘als geen ander erin is geslaagd het andere gezicht van de islam voor een breed publiek te laten zien’. Dat deed hij onder meer door een volstrekt niet-wetenschappelijke vertaling te maken van de Koran, waaraan hij voor de leesbaarheid eigenhandig wat sura’s had toegevoegd.
Het bekende ‘Allah Akbar’ vertaalde Abdolah bijvoorbeeld met ‘Allah is lief’. Stelt u zich voor: Theo van Gogh die eerst werd neergeschoten met de kreet ‘Allah is lief’, daarna vier halen door zijn keel kreeg met een mes (‘Allah is lief, Allah is lief, Allah is lief, Allah is lief’), vervolgens twee messen in zijn lijf kreeg (‘Allah is lief, Allah is lief’) met daaraan gespietst twee brieven die eindigden met ‘Allah is lief, Allah is lief’.
Abdolah mag prijzen krijgen wat hij wil, en ik wens hem nog vele eredoctoraten, maar ik vind hem een racist, een matig schrijver, een slecht vertaler en een waardeloos denker. In tegenstelling tot de hoogleraren in Groningen vind ik dat hij het brede publiek alleen maar leugens verkoopt en goedkope, politiek correcte en vaak foute gedachten.
Maar ‘Allah is lief’.