Hoe komt het toch dat klein christelijk rechts een tijd lang zo lekker progressief werd bevonden? Vroegere gpv/rpf-kopstukken als Eimert van Middelkoop, Leen van Dijke en Gert Schutte genoten en genieten het hoogste aanzien in het Haagse. Door hun niet aflatende kritiek op Paars, daarbij verslonzing van onderwijs en gezondheidszorg en al te wilde privatiseringsavonturen genadeloos aan de kaak stellend, hebben zij zich de afgelopen jaren achter een fraai sociaal masker kunnen verschuilen. Zelfs binnen de PvdA gingen stemmen op voor een «progressieve coalitie» waaraan ook de nieuwe gpv/rpf-combinatie ChristenUnie zou kunnen deelnemen. Van Middelkoop zag dat direct zitten. «We nemen onze christelijke bagage mee, maar dat zijn geen starre principes zoals menigeen denkt», zei hij. ChristenUnie-lijsttrekker Kars Veling, die onlangs in Trouw nog omschreven werd als een «filosoof met open oog voor andersdenkenden», maakte dankbaar gebruik van dat linksige imago. De partijslogan werd er maar meteen op aangepast: «Niet links. Niet rechts. Maar christelijk sociaal.» Wie niet beter weet, zou nog vergeten dat deze partij in reactionair kerkelijke ketenen geklonken is.

Deze week, bij behandeling van de nieuwe euthanasiewetgeving in de Eerste Kamer, werd weer eens duidelijk waar de zogenaamde progressieve ChristenUnie werkelijk voor staat. Als de nieuwe euthanasiewet daadwerkelijk van kracht zou worden, aldus ChristenUnie-kamerlid Schuurman, zullen hier te lande «nazi-praktijken» aan de orde van de dag zijn. «Ik kan me voorstellen dat voorstanders die parallel met nazi-Duitsland afwijzen. Maar men maakt zich dan toch te gemakkelijk van de zaak af», luidde woordelijk het citaat. Welk een wereldvreemde achterban van bekrompen Veluwse biblebelt-bewoners je ook vertegenwoordigt, het is een kromme vergelijking. De snerpende kritiek van VVD- en D66-senatoren Dees en Kohnstamm («onaanvaardbaar, schan dalig» en «alle grenzen van het betamelijke overschrijdend») is dan ook goed te begrij pen. Zeker als de moeite genomen wordt het wetsvoorstel eens zonder confessionele glazen op te bekijken. Dan wordt duidelijk dat alle zorgvuldigheidseisen, zoals die reeds gesteld werden aan de toepassing van levensbeëindiging, op geen enkele manier opgerekt worden in de nieuwe wet. Het enige wat verandert, is dat een arts die op uitdrukkelijk verzoek van de stervende handelt, na vervulling van zijn plicht niet direct in de boeien wordt geslagen.