Dave Hause viel voor het eerst op tijdens de Revival Tour, een rondreizend gezelschap singer-songwriters met een punkachtergrond. Samen goed voor een avond gestroopte-mouwenromantiek, het plectrum in de gebalde vuist. Niet iedereen kon dat aan, een half uur spannend blijven zonder band of elektrische gitaar. Sommige namen waren groot (Brian Fallon van The Gaslight Anthem, initiatiefnemer Chuck Ragan van Hot Water Music), maar er was ook ruimte voor nieuw talent. De meest opvallende, op ruime afstand, was Dave Hause, een kleine druktemaker met een opvallend heldere en krachtige stem, en vooral een enorme podiumuitstraling. Hij had twee platen gemaakt met een band die The Loved Ones heette, en had nu een soloplaat, Resolutions. Glasheldere nummers, vol opzwepende refreinen en optimistische teksten.
Hij kwam later terug naar Nederland als voorprogramma van The Gaslight Anthem. In zijn eentje stond hij in een uitverkocht Paradiso, en hij maakte meer indruk dan de destijds aanstootgevend uitgebluste hoofdact. Opvallend was de zelfverzekerde gretigheid waarmee hij op dat podium stond. Hij liet het publiek meezingen met nummers die het grootste deel van de aanwezigen zichtbaar niet kenden. Als Hause iets had begrepen, is dat een zaal vólgt, als er op het podium maar iemand staat die léidt, en iets kan, en er zelf in gelooft.
Voor zijn derde album Bury Me in Philly is hij nu voor het eerst op tour met een band. Een goede keuze: het is in muzikaal opzicht zijn rijkste album tot nu toe, en hij zou wel erg veel van de inkleuring achterwege moeten laten als hij deze nummers in zijn eentje zou brengen, met hoeveel energie hij dat ook kan. Het is ook het album dat het verst af staat van zijn punkachtergrond. Bury Me in Philly is de toegankelijk, bij vlagen schaamteloos gladde rockplaat van een singer-songwriter met hoorbare liefde voor folk, en vooral een enorm talent om liedjes te schrijven. Het album is een meeslepende liefdesverklaring aan vrienden, vriendin en stad. En aan zijn eigen motivatie om af te kicken van de drugs en muziek te maken: ‘Let’s not begin at the beginning it’s a boring place to start/ Don’t wanna sing no flannel whiskey songs and try to make them art.’
In het ingetogen Wild Love bewijst Dave Hause nog eens hoeveel aandacht hij kan opeisen met een minimum aan begeleiding. Zijn scheiding, zijn nieuwe liefde, zijn verhuizing naar Californië: Hause schetst het allemaal zonder omhaal van woorden, maar in puntige zinnen. In het afsluitende, opzwepende titelnummer vat hij het album samen, en eigenlijk ook zijn huidige gemoed. Hause’s wensenlijst voor het leven is overzichtelijk en ademt vooral een zucht naar rust uit: hij wil leven in Californië, ter aarde gaan in Philadelphia en daartussenin léven in muziek en liefde: ‘I’m singing ragged songs and howling broken hymns/ So come on Golden State let me in/ They can bury me in Philly in the end.’
Dave Hause, Bury Me in Philly. Dave Hause speelt 10 maart in Bitterzoet in Amsterdam