Een verleden lijkt Fred (Colm Meaney) niet echt te hebben. Ooit woonde hij in Engeland, nu is hij terug in Ierland. Destijds ging hij bijna trouwen, maar op een dag was zij vertrokken en daarna zag hij haar nooit meer. Nu woont hij in zijn Mazda 626 op een parkeerterrein naast een haven waar passagiersschepen af- en aanmeren. Misschien arriveerde Juliana (Milka Ahlroth) uit Helsinki ooit op een van die ferry’s. Waarna zij zich als pianolerares in het stadje vestigde waar ze Fred nu ontmoet, en waar ook de jonge heroïneverslaafde Cathal (Colin Morgan) opgroeide voor zijn moeder overleed en hij helemaal ontspoorde, van hit naar hit levend op het verlaten parkeerterrein waar de schepen voorbijvaren.
Parked van de Ierse regisseur Darragh Byrne gaat over de vraag of mensen wel zonder elkaar kunnen in een moderne stad en dus ook in de hedendaagse maatschappij. In het antwoord schuilt een paradox. Terwijl sommige personages proberen met rust te worden gelaten, willen anderen er juist alles aan doen om mensen te ontmoeten en ‘mee te doen’, bijvoorbeeld in kerkverband. In beide gevallen is het resultaat: ellende.
Fred wordt gedwongen in zijn auto te wonen; hij komt niet voor bijstand in aanmerking. Wat hij ook probeert, hij blijft in de marge van de maatschappij. Zo’n los leven is juist wat Cathal wil: hij verlaat zijn ouderlijk huis na de dood van zijn moeder om een vrij bestaan op straat te leiden, daar waar hij naar hartenlust kan dealen en gebruiken. En Juliana: zij woont na de dood van haar man alleen in een groot huis waar ze pianoles aan kinderen geeft. Wanneer ze Fred in een openbaar zwembad ontmoet is zij meteen in hem geïnteresseerd. Maar Fred lijkt te zijn vergeten hoe te leven.
‘Ignoble condition.’ Dat schrijft Fred in zijn notitieboekje terwijl hij naar de schepen staart. Een laaghartig bestaan. Niet doordat hij arm is, maar vanwege zijn onvermogen een connectie met anderen te maken, terwijl hij dat het liefst zou willen. Een echt leven leiden met andere mensen, in een ‘samenleving’, lijkt hem niet beschoren.
Daar komt verandering in wanneer hij Cathal ontmoet. De jongen brengt nieuwe energie, wat regisseur Byrne iets te rechttoe, rechtaan uitbeeldt met de metaforiek van oude horloges en klokken die worden gerepareerd. Dat neemt niets weg van het feit dat de scènes tussen Fred en Cathal het hoogtepunt van Parked vormen. Ze laten zien dat je ook buiten normale sociale structuren om, zoals in het kerngezin en de kerk, relaties kunt hebben die iets betekenen. Fred beschermt Cathal alsof die zijn eigen zoon is wanneer gewelddadige drugsdealers achter hem aan zitten. Hij blijft hem vermanen dat heroïne dodelijk kan zijn. En wanneer Cathal toch blijkt te gebruiken is Fred teleurgesteld, net als een echte vader.
Parked is een mooie, sober gedraaide film waarin de debuterende regisseur zelfvertrouwen toont door zijn acteurs alle ruimte te geven. Dat werpt vruchten af. Vooral Meaney, wereldberoemd door zijn rol van Chief O’Brien in Star Trek: The Next Generation, speelt prachtig ingetogen; zijn Fred is een man die uiteindelijk een gevaarlijke mix van intensiteit en bescheidenheid blijkt te hebben. En Morgan, bekend als de jonge Merlin in de gelijknamige bbc-serie, geeft aan het karakter van de innemende Cathal een tragische, breekbare dimensie.
De vraag is of er hoop voor deze twee buitenstaanders is. Parked illustreert dat het ‘maken’ van een verleden door interactie met anderen een basisvoorwaarde voor ‘beweging’, voor nieuw leven is. Wie niets doet, wie zich afzondert, wacht stilstand, een bestaan zonder heden, zonder verleden.
Te zien vanaf 22 maart