Serieuze muziek- en nieuwsmedia schrijven over hem, en allemaal op de toon waarop je doorgaans een transformatie beschrijft. Foto’s van vroeger (hoe gering het bereik van dat vroeger ook) tot nu – dat werk. Terecht? Ja en nee. Maar vooral: nee.
Er zijn artiesten die ooit begonnen als tienerster en die het schopten tot alom gerespecteerde toonbeelden van muzikaliteit. Neem George Michael, ooit de helft van Wham!. Neem Robbie Williams, onbetwistbaar een van de meest entertainende podiumpersoonlijkheden ter wereld. Of neem Justin Timberlake, het muzikale wondertalent.
Welnu, Purpose, het nieuwe album van Justin Bieber, is een poging van Bieber de nieuwe Justin Timberlake te maken. Dat is vooral gedaan door hem te laten samenwerken met gerenommeerde producers, zoals de ondanks zijn succes nog steeds als alternatief geldende Skrillex. Zo klinkt Purpose dan ook: als een album waar heel veel schrijfsessies en studiotijd in zijn gegaan. En jazeker, in enkele gevallen met een zeer pakkend resultaat. Er staan dan ook achttien nummers op. In achttien dartbeurten raakt zelfs een blinde wel eens het bord. Maar goed, een catchy hit schrijven is geen sinecure. Sterker: het is een zwaar onderschat ambacht. Dus die credits verdienen het omvangrijke team van Bieber: dat is gelukt.
Tegelijk is het heel vaak niet gelukt, want er staan zeker met enige welwillendheid gesteld minstens acht nummers te veel op dit album. Een van de prijsnummers, What Do You Mean?, staat er twee keer op: de tweede keer in een akoestische versie. Dat geldt als de lakmoesproef van een nummer: het uitkleden tot een gestripte versie. Het resultaat van die proef is in dit geval iets met een keizer en zijn kleding.
Dat komt ook door iets anders: op de momenten waarop Bieber vocaal het meest overtuigend klinkt, is zijn stem door de vervormer gehaald. Hoor je hem in What Do You Mean? zingen zoals hij klinkt wanneer hij geen Daft Punk-robotpak draagt, dan resteert een dreinerig, tamelijk vlak en vooral eenvormig stemgeluid. Rapzingen dan? In We Are komt Nas langs (nog een bewijs dat Bieber opeens als credible geldt), en die rapt zelfs hier, hoorbaar op de automatische piloot, Bieber nog naar huis. Wat ook niet helpt, zijn de pogingen hem af en toe een doorleefde tekst aan te reiken, inclusief tegeltekstjes, over erkenning krijgen van andere mensen en anders van God, of over dat hij ook maar een mens is, weetjewel. Dat spoken word-stukje in All in It is nog bespottelijker dan zijn gekreun.
Dus ja. Purpose zal een enorme hit worden, omdat ook een nieuw publiek dat wél reeds stemgerechtigd is naar Bieber zal luisteren nu het journalistieke ritueel om af en toe een onverwachte schlemiel tot held te bombarderen op hém is losgelaten. En die mensen zullen een paar goede hits horen, en veel pop uit de grote grabbelton der bewezen productietrucjes.
Beeld: Universal (Justin Bieber)