Er zijn momenten waarop de film mierzoet wordt, maar het is de bitterzoete hoofdtoon die de derde herverfilming van A Star Is Born (oorspronkelijk uit 1937) zo fraai maakt. Dat, en het spel van hoofdrolspelers Lady Gaga en Bradley Cooper, die ook debuteert als regisseur. Regisseur Cooper heeft een sterke keuze gemaakt: in A Star Is Born speelt muziek de werkelijke hoofdrol. Opvallend veel nummers zitten er volledig in, opgenomen tijdens live-optredens die ook werkelijk voelen als live-optredens, wat in veel speelfilms een problematische aangelegenheid is. De soundtrack van A Star Is Born, nu verschenen op cd, vinyl en streamingdiensten, valt eigenlijk te verdelen in drie afdelingen, die dankzij de film voelen als een logisch geheel, dat ze anders niet zouden zijn.
In de eerste plaats zijn er de nummers gezongen door Bradley Cooper, die tijdens de film een paar octaven lager praat dan normaal, zodat hij klinkt als een geloofwaardige broer van Sam Elliott, de mooist mompelende bromstem van Hollywood. Cooper zingt lekker dik aangezette ronkblues zoals Black Eyes met een overtuigend loeiende bravoure, en in een klein countryliedje als Too Far Gone heeft hij de juiste snik bij de jankende pedalsteelgitaar.
Dan zijn er de nummers van Lady Gaga die aansluiten bij haar oeuvre, of daar naadloos in passen, Heal Me en vooral Hair Body Face , dat lijkt op haar laatste single The Cure , maar dan meeslepender, tekstueel scherper en gewoon beter.
En er zijn, in overvloed, de allerbeste nummers, die waarin Lady Gaga zich alleen, en soms samen met Cooper, op een muzikale aanpak werpt waar ze tijdens liveshows al eens zeer overtuigende inkijkjes in heeft gegeven: alleen aan de piano, of begeleid door enkel een akoestische gitaar, in kleinere of traditioneler opgezette nummers, waar de bitterzoete toon van de film doorheen sijpelt, waar ze lager zingt. En dan keihard binnenkomt wanneer ze alsnog uithaalt, zoals in Shallow.
Of neem de pianoballad Always Remember Us This Way , die met een andere productie en een andere zangeres met gemak een draak had kunnen worden, omdat pathos een hoofdingrediënt is. Maar in de handen van Lady Gaga blijft Las Vegas precies op voldoende afstand en wordt het aanzetten nooit schmieren. In Is That Alright? , Lady Gaga solo aan de piano, maakt ze nog eens duidelijk hoe goed ze kan timen, haar zinnen kan plaatsen, hoe fraai ze kan uithalen maar ook fluisteren, een verhoging kan halen of juist net níet.
Lady Gaga is talloze malen vergeleken met Madonna, en er zijn vele stilistische, inhoudelijke en emancipatorische redenen waarom dat terecht is. Maar op A Star Is Born blijkt sterker dan ooit tevoren de belangrijkste reden dat deze vergelijking als het erop aankomt volledig mank gaat: Lady Gaga is een fabuleuze zangeres.
Lady Gaga en Bradley Cooper, A Star Is Born