Een redelijk kritische recensent merkte op de blog van de Los Angeles Review of Books op dat dit seizoen van Game of Thrones aanvoelde als ‘een tribute aan Game of Thrones’. Het voelde bijna aan als fan fiction, met zoveel grootse gebeurtenissen, alsof de makers dit seizoen de fans eens extra op hun wenken wilden bedienen.
Ik begrijp wat hij bedoelde, maar ben het er niet mee eens. Seizoen 7 voelde inderdaad soms aan als een eerbetoon aan Game of Thrones omdat dit seizoen nu eenmaal meer dan elk ander seizoen zoveel beloftes inloste. Dingen waar je al jaren op wachtte, op hoopte. Het was bijna obsceen: de horde Dothraki losgelaten op Westeros, white walkers die door The Wall breken, Daenerys en Jon Snow getting jiggy with it, Sansa en Arya die hun eeuwige lastpost Littlefinger terugbetalen, Bran en Samwell (en vergeet Gilly niet) die eindelijk onthullen wie Jons echte ouders zijn, de draken van Daenerys die Lannisters verbranden, de draken van Daenerys die white walkers verbranden, de draken van Daenarys die arrogante edellieden verbranden – veel draken dus. Plus een draak die stierf (rip Viserion, we hardly knew ye) en door de Night King weer tot leven werd gewekt (un-rip). Vet. Porno. Obsceen. Maar lekker hoor.
De seizoensfinale leek op te bouwen naar een Mexican Stand Off, waarin alle hoofdrolspelers op dezelfde plek waren, in dezelfde arena, met getrokken zwaarden. Ik verwachtte een Koning Arthur-variant, waarbij het diplomatiek overleg tussen Arthur en Mordred op vrede lijkt uit te draaien, tot een ridder zijn zwaard trekt omdat hij bijna gebeten wordt door een slang in het hoge gras, waarvan het leger schrikt en alsnog het andere bestormt.
Maar nee: als een middelbare-schoolreünie mochten alle helden en heldinnen (of schurken en duivelinnen) elkaar weer eens bekijken, zien wie er littekens bij had. Leef jij nog? was de meest gehoorde begroeting. The Hound toverde zijn ontvoerde ondode ‘wight’ uit zijn doos en iedereen schrok zich de pleuris. Dat het leger van de doden overwonnen moet worden werd iedereen duidelijk – al had Cersei extra voorwaarden om mee te doen, en moest Tyrion naar haar privé-kamer gaan om haar te overtuigen.
Hoe overtuigde hij haar? Dat kreeg je niet te horen, maar dit was de theorie waar wij op uit kwamen (d.w.z. de vrienden met wie ik stuiterend van zenuwen voor de tv zat): Tyrion ontdekt dat Cersei zwanger is en denkt aan de toekomst. Hij weet, of denkt te weten, dat Daenerys geen kinderen kan krijgen; hij maakte al eens ruzie met haar over wie haar ooit zou moeten opvolgen. Onze theorie was dat hij Cersei heeft beloofd dat haar ongeboren kind uiteindelijk Daenerys mag opvolgen. Daarom ging Cersei akkoord met de wapenstilstand, daarom sprak ze ineens op een aardigere toon tegen Daenerys – en daarom keek Tyrion in de laatste scène zo beteuterd toen hij Jon Snow midden in de nacht bij Daenerys zag aankloppen om een kopje S.E.K.S. te lenen. Wat nu als ze wel zwanger kan worden? Dan is zijn belofte nergens meer.
Nu is dat laatste dilemma wel alvast opgelost door het feit dat Cersei’s belofte bedrog is; ze vertelde Jaime dat haar aanbiddende admiraal Euron niet vluchtte omdat hij bang was van de wight, maar vlug met zijn schepen wegglipte om op Essos twintigduizend huursoldaten op te halen, zodat ze Daenerys in de rug kan aanvallen. Dit was dan het breekpunt van Jaime. Het zat er al jaren aan te komen: nadat hij vol afgrijzen gezien had hoe zijn zus het hele koninkrijk genadeloos bestierde, mensen liet martelen, stadsdelen liet opblazen, was dit de laatste druppel in die emmer. Tv-recensenten vonden het gek: dit was toch niet heel veel erger dan al die andere dingen? Volgens mij ging het niet om de achterbakse streek naar Daenerys toe, maar om de streek naar hem toe. Cersei plot om hem heen en neemt blijkbaar eerder Euron in vertrouwen dan hem.
Dit was ook het moment in de aflevering dat mijn hart het hardste bonsde: Jaime zegt dat hij haar verlaat en tegen de white walkers gaat vechten, Cersei zegt dat dat verraad is, Jaime zegt dat ze de Mountain hem dan maar moet laten doden en de Mountain trekt zijn zwaard. Cersei knikt.
Ik verwachtte de slag, ik verwachtte de hakbijl. We weten allemaal dat Jaime al jaren op een pad van verlossing is, zijn character arch heeft zich ontwikkeld van arrogant en cynisch naar invoelend en nobel, dat blijft nooit zonder gevolgen, en dit was dan het moment dat hem de kop kostte.
I don’t believe you, zegt hij tegen Cersei en loopt weg. Ik schreeuwde naar de tv: rennen! Maar de Mountain deed niets, Cersei durfde niet. Zoals ze ook al niet durfde toen Tyrion in haar privé-kamer hetzelfde zei. Bloed is dikker dan water, leek het thema van de aflevering: Cersei kon haar muitende broers niet aanpakken, Littlefinger kon de rivaliserende Stark-zussen niet uit elkaar spelen, en Daenerys ontpopte zich als Jons favoriete suikertante.
De laatste aflevering kende maar één prominente dood. Littlefinger. Verwacht en onverwacht. Onverwacht, omdat de scriptschrijvers je het gevoel gaven dat de Stark-kids na elkaar jarenlang niet gezien te hebben nu op Winterfell nul keer even een kopje thee hadden gedronken en een beetje bijgebabbeld hadden over wat ze de laatste jaren hadden uitgespookt. Dat hebben ze dus wel gedaan. En dat was het einde van de liegende, bedriegende, sweet talking Littlefinger. Wat hem betreft was het verwacht; zijn plot leek opgedroogd, hij leek geen agenda te hebben en hing maar wat rond op Winterfell.
Ik heb ondertussen geen idee hoe het volgende, allerlaatste seizoen eruit gaat zien. Zes afleveringen lang veldslagen? Hoe gaat Theon zijn zus bevrijden? Kan hij dat wel? Hoe awkward wordt het als Jon en Daenerys hun familieband ontdekken? Hoe dood je een ondode draak? Hoe gaat überhaupt iedereen dood, want dat kan volgend seizoen toch niet missen? En ben ik de enige die denkt dat de Night’s King eigenlijk de good guy is?