Hij woont hier tien jaar. Spreekt de taal een beetje. Heeft een Thaise vriendin. Woont in het noorden. Kan daar rondkomen met het geven van bijles Engels en meehelpen in een café. Hij heeft niets meer met het gejaagde bestaan in Nederland. Heeft er nauwelijks nog familie en vrienden. Hier is hij gelukkig. Hier is hij thuis.

Maar opeens komt een einde aan zijn ‘leven als God in Thailand’. Het militaire regime wijst hem en tienduizenden andere westerse buitenlanders de deur. Dat is niet persoonlijk. Maar de wet is de wet. En ambtenaren dienen wetten nu, na het afzetten van de burgerregering, strikt na te leven.

Het is afgelopen met tegen betaling wegkijken bij mensenhandel en wildstroperij. Met ‘theegeld’ ophalen bij foutgeplaatste eetstalletjes en bedrijven zonder vergunning. Met blind stempelen van officiële papieren in ruil voor een envelop. Soldaten zien erop toe dat ook de gevolgen van corruptie verdwijnen. Als het moet gewapend, zoals vorige week bij het afbreken van illegaal gebouwde strandresorts op toeristeneiland Phuket. Voor Ben een signaal: ‘Ik denk niet dat er een generaal pardon in zit.’

Ben was zich, zoals anderen, van geen kwaad bewust. Hij kwam het land binnen met een toeristenvisum en kon dat elke drie maanden verlengen. Via een bemiddelingsbureautje. Dat verzorgde dagtrips naar plaatsen net over de grens. ‘Gezellig’, zegt hij. ‘Met tien man in een busje. Biertje drinken in Cambodja. En dan kwam de gids terug met nieuwe visa.’

Behalve gezellig vonden Ben en zijn medereizigers het ook een omslachtige manier om het verblijf in Thailand te regelen. Ze hebben vaak gelachen om die bureaucratische rompslomp. ‘Nu weet ik dat een toeristenvisum drie maanden geldig is en je het eigenlijk maar eenmaal mag verlengen. Die trips waren nodig om de wet te omzeilen en alle betrokkenen verdienden eraan.’

Wil je langer in Thailand wonen, heb je een verblijfsvisum nodig. Maar Ben komt daar niet voor in aanmerking. ‘Dan moet je hier een vaste, goedbetaalde baan hebben. Of als vijftigplusser in staat zijn twintigduizend euro vast te zetten op een Thaise bankrekening.’

Hij kijkt op naar de tv in de hoek van de koffiebar, waar de pr-clip van het leger voorbijkomt: ‘Wij brengen vreugde en geluk terug in het land.’ Bens laatste visum verloopt op 12 september.