Elk opzicht, behalve letterlijk: in Nederland bleef het in de periferie van radio en hitparade, zoals eigenlijk vrijwel elke single van Blur. Hier is er altijd iets avant-gardistisch aan Blur blijven kleven, wat het uiteindelijk een band voor de fijnproever maakt. In Groot-Brittannië was Blur die andere band van de massa, in staat stadions met gemak te vullen. De Britse muziekpers, dol op hypes en vetes, maakte van Blur en Oasis de nieuwe Stones en Beatles, inclusief competitie, ook met aangedikte contrasten: Oasis als de vertegenwoordigers van het proletariaat, Blur van de middle class. Klassenstrijd, live on stage. Londen versus Manchester, ook dat nog.
Blur-zanger Damon Albarn had in zijn post-Blur-jaren over creatief en commercieel succes juist bepaald niet te klagen: hij was onder veel meer de drijvende kracht achter het muzikaal en vooral visueel zeer inventieve Gorillaz, een project dat bovendien stilistisch ver van Blur af stond. Dat Blur ook in de studio is herrezen, zo benadrukken de bandleden deze dagen in interviews, is dan ook geen keuze tegen leemte of financiële noodzaak, maar vóór hervonden creativiteit en spelplezier. Tijdens hun reünieshows kwamen ze erachter wat hun muziek voor een generatie was gaan betekenen, en zij ondanks alles voor elkaar.
Het nieuwe album The Magic Whip is op een atypische manier tot stand gekomen: tijdens een paar vrije dagen in Hongkong in 2013 legden de bandleden de grote lijnen van het album vast, waarna met name gitarist Graham Coxon (compositorisch van groot belang in de band, en voor het eerst in ruim vijftien jaar weer aanwezig bij opnamen) de muziek afrondde, en Albarn tot slot de teksten afmaakte en inzong. Of het door dat opnameprocedé komt of door de kennelijk verbeterde omstandigheden: The Magic Whip is een ontspannen album. Lekker loom soms zelfs, een sfeer die Albarn van zijn Gorillaz-project lijkt te hebben ingebracht. Van de vlotte, zomerse opener Lonesome Street (waarin de band meteen nadrukkelijk terugkeert naar het geluid van haar beginjaren) tot de prettig landerige afsluiter Mirrorball (waarin het zuiderlijke gitaarspel van Coxon nog even benadrukt hoe essentieel zijn geluid is): The Magic Whip is een album waarop weinig lijkt te móeten, maar veel lijkt te mogen. Er staat goed beschouwd geen enkele hit op de plaat, en het nummer dat daar nog het meest op lijkt, Ghost Ship, had bijna net zo goed van Gorillaz kunnen zijn. Het mooiste nummer is echter My Terracotta Heart, een sober, elektronisch begeleid monument van melancholie, waarin Albarn zich zowel vocaal als tekstueel van zijn meest kwetsbare kant toont, terwijl op de achtergrond een sirene klinkt.
Blur, The Magic Whip (Warner)
Beeld: The Magic Whip