Loes Wormmeester, Piet Geelhoeds opvolger als eindredacteur van Het Klokhuis, viel met haar neus in de boter: Klokhuis werd vorige week door het Prins Bernhard Cultuurfonds gekroond tot het beste op het gebied van kunst- en cultuur educatie op de televisie. Desondanks gemengde gevoelens. «Komt een vrouwtje bij de staatssecretaris», begon ze haar dankwoord. Die vraagt of «vrouwtje» eerst het goede of het slechte nieuws wil horen. Het goede. Dat is die prijs van vijftigduizend euro. En het slechte? «Uw programma wordt opgeheven.» In de klassieke mop staat voor «staatssecretaris» «dokter»; bovendien heeft dit gesprek nooit plaatsgevonden. Maar het is een rake aanduiding van wat er door ie mand heen gaat die op één dag hoort dat haar programma be kroond is en haar NPS verdwijnt. En die meemaakt dat in vijftien uur kamerdebat het onderwerp jeugdtelevisie niet één keer serieus aan bod komt, waarmee Hilversumse desinteresse ook Haagse blijkt.

Enfin, de staatssecretaris uit de mop was in het echt ook uitgenodigd voor de festiviteit maar dat «vrouwtje» was niet gekomen. De dag voor de plechtigheid waren de kleindochters bij ons. ’s Avonds de televisie aan: Het Klokhuis. «Vet gaaf, opa. Daar leer je veel van, joh. En lachen!» Ja, Isa komt er wel: die vat op haar zevende een ganse programmafilosofie samen. Dus zei ik dat ze een prijs kregen, wat ze terecht vond. Al zal die van haar ook vast naar K3 mogen, want in die kinderwereld is weinig kwaliteitsonderscheid tussen De Daltons en Kabouter Plop. Maar Klokhuis is klasse, vindt zowel Isa als de jury, die niet zocht naar een kinderprogramma, maar naar het haars inziens beste educatieve programma over kunst en cultuur sowieso.

Vandaar in het juryrapport ook lof voor de Avro met onder veel meer haar traditie van Pierre Jansen tot Henk van Os; en met Close Up, dat inmiddels naar de randen van de nacht is verhuisd. Lof ook voor NPS (Uur van de wolf en veel meer) en VPRO (Vrije Geluiden, R.a.m en veel meer) en hun gezamenlijke Dokwerk. Maar dus toch Klokhuis. Ik citeer flarden rapport: «beslaat breed domein van cultuur; doet dat intelligent, geestig en helder; gaat niet alleen vaak over kunst maar is zelf artistiek televisieproduct; plezier als uitgangspunt, houding en doel; vermaakt maar nodigt tegelijk uit mee te denken, onderzoeken en mening te vormen; is nieuwsgierig en maakt nieuwsgierig; open en humane mentaliteit. Klokhuis kijken is een soort spelen. Mijn kijken is leren, mijn leren is kijken – Hiëronymus van Alphen had het geschreven als hij Klokhuis had gekend.»

Bij alle gekanker op de televisie door lieden met smaak wordt een aantal mooie programma’s over het hoofd gezien – of omdat ze nooit bekeken worden, of omdat ze tot het meubilair worden gerekend. Klokhuis is een verworvenheid voor Nederlandse kinderen waar ik zo gauw geen buitenlands equivalent van kan bedenken. Dat zal pas be seft worden als het er niet meer is. Jammer dat het zondagse Arena (ook NPS) in zijn cultureel weekoverzicht die prestigieuze be kro ning niet eens meldde. Toch min achting voor kinderprogramma’s?