De ondergang van Sint-Hubertusberg bleek de Götterdämmerung van Jiskefet. We hadden het kunnen weten. Toch iets te vaak gehoord dat het tijd werd. Vaker dan ik me aan de heren ergerde in hun would-be-weerbarstigheid ver bluften ze door genialiteit. Zowel in geheide dijenkletsers kijk naar de dagelijkse kost van leuk bedoelde maar erbarmelijk uitvallende programmas en je beseft hoe mirakels knap Debiteuren, Lullos en ander vrolijk seriewerk zijn als in een absurdisme dat varieerde van slapstick-onbekommerd tot diep-unheimisch. Enfin, ik zal ze missen als de soms onaangenaam luidruchtige, arrogante maar geniale en niet weg te denken gast van de stamkroeg die we zijn wezen begraven. Dat hun plaats al door Daar vliegende panters zou zijn ingenomen (Wim de Jong in de Volkskrant) lijkt me te veel eer voor die jongelui.
Er wordt wat afgetobd op het leuk-front. Bij Varas vooravond-programma, De wereld draait door, was Anna Visser van Llink te gast. Die aarzelde publiekelijk over de vraag of haar omroep uit angst voor zwaarwichtigheid niet te vaak te lollig probeert te doen om een serieuze boodschap af te leveren wat haar siert. Inderdaad is bijvoorbeeld Milieuridders van Muntz en Van de Wint niet best. Hun nadrukkelijk knullige parodie op knullige commerciële televisie blijft knullig. De spanning tussen de vorm van triviaaltelevisie en de inhoud waarin misstanden aan de kaak worden gesteld werkt voor geen meter, hoe oprecht Georgina Verbaan ook mag wezen. De komieken die items buiten de studio maken ontstijgen nergens het niveau van scholierentelevisie. Pikant is dat Visser optrad in een programma dat evenzeer met het probleem van lolligheid worstelt. Vaak aardige gesprekken door Van Jole en Van Nieuwkerk worden afgewisseld met De Jakhalzen, waarin jonge tv-makers treurigmakende pogingen tot «leuke items» laten zien, waarbij hondse brutaliteit meer en meer handelsmerk van zowel commerciële als publieke televisie meer opvalt dan humor. De fragmenten die in de rubriek De tv draait door worden vertoond (bloopers, dommig heden van de concurrentie) verwekken schaamrood omdat ze zonder context onbegrijpelijk zijn of zo nietszeggend dat je de rubriek zelf tot dommigheid, maar dan van de Vara, kunt rekenen. De rubriek Daar moesten we toen om lachen (fragmenten uit het archief) is een gotspe waar gesuggereerd wordt dat we vroeger om flauwiteiten lachten alsof De wereld draait door die ons nu niet voorzet. En Café de Wereld is een wonder van kunde op technisch gebied (de personages; de meeste stem imitaties), maar de tekstschrijvers be reiken dat niveau bij lange niet.
Om te lachen moet je bij Dit was het nieuws zijn. Soms lukt het niet, zoals dat bij improvisatie gaat, maar soms zijn Raoul Heertje en Jan Jaap van der Wal briljant. Het gevecht dat de heren zondag aan de zijde van Femke Halsema aangingen tegen advocaat Theo Hiddema vanwege diens wereldbeeld in het algemeen en zijn uitlatingen over vluchtelingen in het bijzonder verdient een ereplaats in het Tros-archief. Soms verging debaters en kijker het lachen. Voor straf bepaalde spelleider Harm Edens de einduitslag op 17-3 voor Halsema. Wat ook weer een grap is, maar een die voortkomt uit oprecht politiek correcte harten.