Leven en lijden

Het was een fraai debuut, dat van de Schotse singer-songwriter Lewis Capaldi drie jaar geleden. Na zijn hit Someone You Loved (volgens de bbc ‘het grootste treurige nummer van het jaar’, een compliment om in te lijsten) kwam er het album met een titel dat ook een soortgelijk compliment verdiende: Divinely Uninspired To A Hellish Extent.

Op basis van dat ene album verkocht Capaldi in zowel 2018, 2019 als enkele weken geleden de Ziggo Dome uit. De laatste keer bestond de set voor de helft uit nummers van de opvolger van zijn debuut, die nu uit is. Met een titel die weer niet bezuinigt op drama: Broken By Desire To Be Heavenly Sent.

Capaldi’s enorme troef is zijn stem. Er zijn weinig witte popsterren van zijn generatie die zo’n orkaankrachtige stem hebben. Ja, Paolo Nutini. Maar die lijkt veel minder verleid door een neiging die Capaldi op zijn debuut al had, en die niet bepaald kleiner is geworden: overdaad. In precies die stem, die daardoor ook zijn valkuil is. Het zal ook niet meevallen: zo gauw hij ademhaalt en dan uithaalt, laat hij al het glas rinkelen. Elke onopvallende zin kun je lading geven met zo’n stem, elke stilte vullen, elk nummer laten opstijgen. Het volume suggereert altijd belang, de rasp (die heerlijk blijft) leven en lijden. Het is een zeldzaam en bijzonder talent, en ongetwijfeld lastig te matigen. En toch zou het een goed idee zijn, vooral omdat Capaldi op zijn tweede album nog veel meer dan op zijn debuut de grote gebaren ook in de begeleiding inzet. In Haven’t You Ever Been In Love Before zetten zijn stembanden de climax aan, maar de strijkers ook: ‘Komt een singer-songwriter bij een musical’. Dan liever de opener Forget Me. Zo glad als een aal, dat nummer, maar wel popmuziek met een P in grote glitterletters, die niet bezwijkt onder haar eigen gewicht.

Zijn debuut sloot hij af met een atypisch nummer: het fraaie Headspace, waarin eens niet de piano centraal stond, maar de gitaar. Als dit tweede album een indicatie geeft van het kernbegrip van Capaldi’s oeuvre, dan is dat: veiligheid. Dus sluit hij nu opnieuw af met een nummer op basis van een akoestische gitaar, en is hij opnieuw een van de hoogtepunten van het album. In dit How I’m Feeling Now gaat zijn stem ook omláág. Daar blijkt nóg een volledig register voor hem te liggen. Hopelijk diept hij dat de volgende keer ook uit. Met het beantwoorden van de titel doet hij dat zeker: ‘So here’s to my beautiful life/ That seems to leave me so unsatisfied/ No sense of self, but self-obsessed/ I’m always trapped inside my fucking head.’