Misschien moet u mij ook maar eens onder behandeling nemen dokter, het is de laatste tijd echt niet meer te harden met dat gelieg van me. Waarom zeg ik bijvoorbeeld altijd dat ik Max Havelaar gelezen heb? O, u heeft het gelezen. Hoe vond u het Saïdjah en Adinda-verhaal? Prachtig hè, echt antikoloniaal. U liegt nooit tegen uw patiënten? Maar wat zegt u dan? Dat u hun huwelijksproblemen best wel interessant vindt? O, dat zegt u niet. Of zegt u gewoon dat ze niet zo moeten zeuren? Dus dat zegt u ook niet, maar wat dan? U laat uw patiënten eerst rustig uitpraten, ja, dat is ook een idee. Maar bij mij is het wel hardnekkig, dat liegen. Zo zeg ik altijd tegen vrouwen dat ik niet seksistisch ben, maar het is verschrikkelijk dokter, ik ben juist heel seksistisch omdat ik nooit eerst naar de borsten van vrouwen kijk, snapt u wel, want dat doet de ware seksist niet, die weet dat je niet meteen naar die tieten moet kijken, wat je ook doet, daar niet naar kijken. Denkt u dat dit te genezen is? Of moet ik worden opgenomen? Zit dat dan in het ziekenfonds? En weet u wat ik altijd over de muziek van Herman Brood zeg? Dat ik die muziek in wezen erg interessant vind, dat zeg ik altijd, zeker de laatste tijd. Ik zeg dus niet dat ik het goed of niks vind, maar dat ik het «in wezen» wel interessant vind. Weet u wel, altijd een slag om de arm houden, daar ben ik goed in. Dat zijn de echte pathologische leugenaars, dokter. Kent u dat nummer van hem, hoe heet het ook al weer, ik kan er even niet opkomen, iets met My Life of was het Your Life, nee, het was My Life, dat nummer van The Beach Boys, was dat het niet, nee, dat bedoel ik niet, ook niet Saturday Night Fever, was dat niet van The Beatles? U kent het werk van Brood helemaal niet? Het is vaak erg goed. O god, hoort u dat? Het is vaak erg goed, daar deed ik het weer, niet zeggen het is erg goed, al zijn werk, maar zeggen dat het «vaak» erg goed is. Kent u dat? Ik heb hem een keer in het openbaar zien schilderen, het was toch eigenlijk best wel goed, vond ik, en dat zeg ik dan altijd, het was best goed, niet het was geweldig, maar «toch eigenlijk best wel goed», hij deed het toch maar, echt helemaal Herman, zeg ik dan, anderen zouden het niet durven, ik ook niet. Zou u in het openbaar gaan staan schilderen, nee, u ook niet hè? O help, ziet u wel, daar ging ik alweer, het is volkomen automatisch, u heeft gelijk, ik zei «hij deed het toch maar» en «het was best wel goed», dat is erg kleinerend, daar zat ik alweer te liegen. Dus ik moet gewoon zeggen wat ik werkelijk vind? Heeft u daar geen pilletje voor, een zeggen-wat-je-werkelijk-vindt-of-denkt-pilletje? Of moet ik worden opgenomen? Denkt u dat het besmettelijk is?