Istanbul – Terwijl president Erdogan op een groot scherm de overwinning opeist, slaat Ümit Bektas een slok raki achterover. De krappe overwinning van het ja-kamp ziet hij als een steun in de rug voor de oppositie in Turkije. ‘Als ondanks alle repressie en manipulatie maar 51 procent ja stemt, is wel duidelijk wat de uitslag onder normale omstandigheden zou zijn geweest.’

Bektas werkt voor de linkse krant Birgün, maar om het hoofd financieel boven water te houden opende hij onlangs een restaurant. De regering probeert de krant financieel de nek om te draaien, vertelt hij. Ook belandden na de mislukte coup van vorig jaar vele collega’s in het gevang. ‘We zijn de druk gewend, onze vrienden zijn in de gevangenis veiliger dan daarbuiten,’ zegt hij met een stoere glimlach.

Niet alleen de media zijn slachtoffer van het repressievere politieke klimaat. Ook dertien collega’s van Filiz Kerestecioglu, parlementslid van de pro-Koerdische hdp, zitten achter de tralies. De gevangen partijleiders zouden voortrekkers in de nee-campagne zijn geweest. Op het lokale partijbureau zegt Kerestecioglu ondanks alle tegenwerking toch hoopvol te zijn. ‘Zo’n ingrijpende systeemwijziging is simpelweg niet houdbaar als de helft van het electoraat niet achter je staat.’ De hdp kondigde net als de grootste oppositiepartij chp aan de uitslag aan te vechten.

Journalist Bektas is niet alleen optimistisch, maar ook huiverig. Hij vreest de volgende stappen van de president. ‘Erdogan moet hoe dan ook de macht behouden. Om stemmen te winnen kan hij het land net als na de verkiezingen van juni 2015 in de chaos storten.’ Destijds ontbrandde de oorlog met de pkk in het zuidoosten van het land en de kiezers schaarden zich achter de regering. Nu suggereerde Erdogan referenda over de invoering van de doodstraf en het stopzetten van toetredingsonderhandelingen met de EU in de hoop steun te herwinnen.

Daags na het referendum gaat Bektas met duizenden anderen in de stromende regen de straat op. Boos over vermeende verkiezingsfraude en gesterkt door het feit dat Istanbul voor het eerst sinds 2002 tegen Erdogan stemde. Ook in andere grote steden raakte de president steun kwijt. De leuzen en het geklap met potten en pannen doen denken aan de Gezipark-protesten van 2013. Maar vergeleken met toen is het land nog verdeelder, de repressie meedogenlozer en draait de economie slechter. ‘Maar uiteindelijk vertrekt Erdogan, wij blijven hier’, zegt Bektas strijdvaardig.