Goedemiddag Pieter,
Wat lees ik nu in The Daily Telegraph? Hebben de Amerikanen de fiets ontdekt? Onder de kop ‘Car sales slump as America gets on its bike’ schrijft correspondent Harry Mount - auteur, overigens, van een hilarisch boek over zijn mislukte carrière als advocaat in Londen - dat Lance Armstrong, de hoge olieprijzen en bezorgdheid over uitdijende lichamen Amerikanen ertoe brengen om zich niet op vier, maar twee wielen over de wegen te begeven. Zelfs George W. Bush schijnt zijn volk te hebben opgeroepen om de auto eens wat vaker te laten staan. Ik schrijf ‘zelfs’, maar dat is misschien niet terecht. Bush is naast fanatiek houthakker en golfer ook een devoot gebruiker van de mountain bike. Tijdens de top in Gleneagles kwam hij nog met pretty good speed tot stilstand tegen een bobby aan en in augustus reed hij samen met collega-Texaan Armstrong een rondje om zijn boerderij. Waarom begin ik over fietsen? In Londen is eenzelfde tendens zichtbaar, niet zozeer door de olieprijzen en overgewicht - alhoewel dat wel prima redenen zouden zijn - maar door de aanslagen van afgelopen zomer. Steeds meer Londenaren gaan met de fiets naar hun werk, al is het de vraag of zij dit ook blijven doen als de schrik van de aanslagen verdwenen is en de najaarsbuien zich aandienen. De gemeente Londen doet haar best om fietsen aantrekkelijker te maken, maar het gaat higgedly-piggedly: twee meter fietspad hier, een verborgen bordje voor fietsers daar en een parkeerrekje in de modderpoel. Er zit geen doorwrocht systeem in, maar dat is het kenmerk van de Britse infrastructuur. De fietser ontmoet tal van hindernissen. Automobilisten vinden bijvoorbeeld dat fietsers op de stoep thuishoren en zetten deze overtuiging kracht hij met opmerkingen als ‘You don’t pay road tax!’, alsof de stoep door liefdadigheidsinstellingen is aangelegd. Op fietspaden staan nogal eens verdwaalde lantaarnpalen, waarbij de vraag is wat er eerder was: het fietspad of de lantaarnpaal. Bobby’s zijn het er niet mee eens dat je iemand achterop meeneemt, een gebruik dat overigens amper voorkomt door de populariteit van race- en bergfietsen. Logisch, want centraal Londen is omringd door heuvels. Het beklimmen van Forest Hill, waar ik woon, is zeker zo zwaar als de Keutenberg, zeker met een tas vol kattenvoer en pakken yoghurt. De rijksoverheid heeft inmiddels vijf gemeenten elk één miljoen pond gegeven om fietsvriendelijke voorbeeldfunctie te gaan vervullen, om ‘beacons’ te worden, zoals dat in New Labour-speak heet. Buitenlandse correspondenten verblijden de Engelse krantenlezers met fraai geïllustreerde reportages uit Groningen, Kopenhagen en Peking. Wat ook zou helpen zijn fietsende celebs. Zijne Gevierdheid Boris Johnson MP verschijnt regelmatig fietsend in de krant en laatst werd Madonna in soortgelijke pose aangetroffen op Oxford Circus. Misschien moet ze eens een liedje over fietsen schrijven. Pink Floyd en Queen zijn haar voorgegaan. Het zou bovendien goed zijn wanneer Tony Blair eens van Downing Street naar Buckingham Palace ging fietsen. Hij kan de hele rit door het park afleggen, als zijn health & safety-goeroe’s de Mall te gevaarlijk vinden. De uitdrukking On yer bike is overigens afkomstig van de Conservatief Norman Tebbit. Hij zei dat begin jaren tachtig niet uit milieuvriendelijke overwegingen, maar als reactie op de rellen in Brixton. In plaats van het inkegelen van winkelruiten moesten de gedepriveerde demonstranten net als zijn werkloze vader in de jaren dertig op de fiets klimmen om een baan te zoeken. Ik spreek Tebbit, inmiddels Lord, volgende week in het parlement. Zou ik met de fiets gaan?
Groeten uit Londen, Patrick