Londen – Terwijl de rest van de wereld als een Titanic afkoerst op de ijsberg die onomkeerbare klimaatverandering heet, zijn de Britten druk met Brexit. Op het parlementsplein lagen mensen te zonnen in de februarizon, binnen waren nog geen dertig Britse Kamerleden aan het debatteren over klimaatverandering. Ruim een week na het scholierenprotest in Westminster stond de grootste uitdaging voor de mensheid op de agenda van het Lagerhuis, voor het eerst in twee jaar. De magere opkomst stond in schril contrast met de volle bezetting een dag eerder bij de Kamervragen, dat werd gevolgd door wéér een levendig debat over Brexit.

Onlangs klaagde commentator Jonathan Freedland in The Guardian over hoe het losweken van 43 jaar Europese wetgeving en het piekeren over de Ierse ‘backstop’ de Britse overheidsdepartementen heeft lamgelegd. Rijksambtenaren komen aan niets anders meer toe, en dat terwijl de woningcrisis groter is dan ooit, in Londen bijna elke week tieners worden doodgestoken en teruggekeerde jihadisten een gevaar voor de samenleving vormen. In milieuzaken heeft premier May sowieso amper interesse.

De milieuminister Michael Gove pleit wel voor een Groene Brexit. Landbouwsubsidies, vindt hij bijvoorbeeld, moeten in de toekomst mede afhankelijk zijn van het rentmeesterschap van de boeren: zorgen ze goed voor de dieren en voor het land? Zijn milieuplan voor de komende 25 jaar is ambitieuzer dan wat Brussel zou hebben geëist, waarbij de aantekening moet worden gemaakt dat de Britten met een inhaalrace bezig zijn en niet vooruitlopen in Europees verband. Statiegeld, iemand?

Zijn zielsverwant Boris Johnson voegde eraan toe dat Brexit niet alleen een einde moet zijn van het vrije verkeer van personen, maar ook van de dieronterende im- en exporten van varkens en koeien. Al deze nobele plannen liepen averij op toen Trumps ambassadeur in Londen zei dat als de Britten een vrijhandelsakkoord willen, ze de Amerikaanse manier van landbouw moeten overnemen, met chloorkip en hormonenbiefstuk en al. Hij noemde Europa ‘het museum van de landbouw’ en de wetenschappelijke benadering in de Verenigde Staten de toekomst.

De gezant raakte hier een fundamenteel punt. Na Brexit gaat het niet om handelstarieven, maar om normen en standaarden van voedsel en andere producten. Ofwel: willen de Britten dicht bij de Oude Wereld blijven of aanhaken bij de Nieuwe? Daarover bestaat nog weinig duidelijkheid, al heeft Boris Johnson beloofd dat Brexit een ‘Titanic success’ gaat worden.