Als het de bedoeling was van festivaldirecteur Ruth Mackenzie de grote zaal van Opera nu eens overvol te zien met jonge en heel jonge mensen die misschien nog nooit eerder in een theater zijn geweest, dan is zij daar met de digitale popopera The End volkomen in geslaagd. Op het toneel alleen wat schermen, een musicus achter een laptop, de Japanse allround componist Keiichiro Shibuya en de holografische popster Hatsune Miku, de beroemdste, zij het virtuele, popster van Japan. Dat ik de muziek wel aangenaam maar niet opzienbarend vind, de getekende figuren erg lelijk en het verhaal waarin Hatsune zich afvraagt of zij als virtueel persoon sterfelijk is veel te lang voor anderhalf uur, dat doet allemaal weinig ter zake. Het publiek was verbijsterd, overrompeld, geestdriftig.
Daartegenover zijn de verhalen in Niet meer zonder jou van regisseur Adelheid Roosen en actrice Nazmiye Oral over de botsingen tussen allochtone ouders en hun verwesterde kinderen zo echt als maar kan. Nazmiye Oral gaat tijdens de voorstelling de confrontatie aan met haar echte moeder Havva Oral, die haar woeste beschuldigingen rustig aanhoort en beantwoordt met humor, nuchterheid en wijsheid. ‘Ik zal niet doen wat je zegt. Ik zal mijn eigen pad volgen. Maar niet meer zonder jou’, zegt de dochter tegen haar moeder. Andere jonge mensen vertellen in de voorstelling vergelijkbare verhalen en confronterende foto-affiches van Cigdem Yüksel in tramhokjes door de hele stad laten hetzelfde zien.
De opera Lulu van de moderne componist Alban Berg (1855-1945) is in handen van tekenaar, ontwerper en regisseur William Kentridge een overweldigende, overvolle theaterervaring geworden. Kentridge geeft geen totaal nieuwe kijk, in zijn ogen is Lulu alleen maar datgene wat mannen op haar projecteren en dat doet hij letterlijk op het verschuivende decor. Reuzengrote teksten, allerlei beelden, getekende schetsen, en dat alles bewegend en telkens veranderend. Wij zien het portret van Lulu overal, getekend op kranten, woordenboeken en rekeningen, en ook zijzelf is overdekt met tekeningen van haar eigen naaktheid.
Ik zag toch iets nieuws, voor mij was sopraan Mojca Erdmann, gekleed en ontkleed zoals de koele, erotische actrice Sylvia Kristel, vooral op zoek naar een vaderfiguur, en dan niemand die bij haar zal blijven. Zij zoekt hem in dr. Schön (Johan Reuter), die zij doodt, en zelfs in zijn evenbeeld Jack the Ripper, die haar doodt. Het zag er allemaal prachtig uit en de gecompliceerde muziek van Berg klonk bij het Koninklijk Concertgebouworkest onder Lothar Zagrosek zeer enerverend.
hollandfestival.nl, dno.nl, nietmeerzonderjou.nl
Beeld: (1) Mojca Erdmann (Lulu) en Johan Reuter (dr. Schön) in Lulu (Clärchen & Matthias Baus)