De rest van het publiek ziet er prachtig uit. Op een incidentele ouderwetse Turk na, die gekleed gaat in lila of turkooizen pantalon, met veelfleurig zijden overhemd erboven. De meeste jongens dragen dure, strakke broeken en krappe shirtjes, vooral in zwart of wit. De meisjes strijden om het kortste en blootste jurkje. Ze glippen voorbij met z'n tweeën of drieën, de jongens staan in grotere groepjes bij elkaar.
De muziek is house, versierd met geluidjes uit oosterse instrumenten.
Klokslag twaalf neemt de dj van Aziza-A het over. Hij toont even wat hij kan: linkerhand op de ene, rechterhand op de andere draaitafel. Tot achter in de zaal zie je zijn vingers snel zijn platen heen en weer bewegen. De feestvierders proberen zijn intrigerende ritmes te volgen. Tot die te complex worden en men slechts kan volgen hoe zijn vingers razendsnel piano spelen over de platen.
Over het kookpunt van hiphopritmes gekomen, keert de tovenaars-dj terug naar een simpele oosterse melodie met Turkse trom. Zachte mannenstemmen zingen een Turks volkswijsje over meisjes die in nauwe straatjes spelen.
Dan staat ze er: Aziza-A. Stoer roept ze Amsterdam gedag. ‘Es is Zeit’, knalt ze de zaal in. Is het de taal of de agressieve, verontwaardigde toon die direct aan Nina Hagen doet denken? ‘Ik heb bruine ogen, heb zwart haar. En kom uit een land waar de man boven de vrouw staat.’ Opgegroeid tussen twee culturen, zingzegt ze, zijn het haar zusters die het meest in de verdrukking staan. Door de botsing van twee volkeren, maar ook door de achterlijkheid van de Turkse vaders, die tegen hun dochters zeggen: ‘Jij bent de eer van de familie, gehoorzaam, zwijgzaam, net zoals je moeder was.’ Wat is nu haar taak, vraagt ze zich hardop af, ‘het leven van mijn ouders leven zoals zij het deden? Door autoriteit mijn mond laten dichtplakken! Ja, ja, ik neem zelf de vrijheid! Aziza-A doet dat wat ze zelf juist vindt.’
Stoer kijkt ze de zaal in.
Twee danseressen erbij. Ze dragen een baggy legerbroek en een strak hempje dat net een randje blote buik vrijlaat. Als ze beginnen, wiegen alle jongens hun hoofden mee. Gebiologeerd volgen ze de combinatie van hiphop en Turkse dans. Niet pasje na pasje na pasje. De danseressen van Aziza-A maken één beweging die telkens een heel nummer duurt. De jongens worden gek.
Aziza-A komt uit Kreuzberg, Berlijn, waar ze op een van de meest progressieve scholen van Europa zat. De volgende nummers zijn in het Turks. In het hoesje van de cd staan ze in het Duits vertaald. Ze zingt over traditionele vaders. Mannen die kwamen om marken te verdienen, hun vrouwen thuis opsloten en nu vijf kinderen hebben die voor geen goud terug naar Turkije willen. Over jongens die denken dat ze stoer zijn als ze haar op hun borst hebben, een Mercedes kopen en twaalf meisjes weten te versieren. Over het grote taboe dat niet alle vrouwen een Moeder Maria zijn, dat seks niet alleen voor voortplanting dient.
Aziza-A wil geen vrouw met een hoofddoek zijn. Maar ook geen goedkope exotisch-erotische fantasie. Ze gebruikt hiphop om te vertellen van haar geschiedenis. Van de strijd die zij en haar ‘zusters’ voeren.
In Paradiso is wel duidelijk wie er winnen gaat. Het optreden van Aziza (‘de Machtige’) -A (voor ‘Aka’ = ‘Zuster’) is groots machtsvertoon. Haar danseressen staan verleidelijk met buik, borsten en kin vooruit. Zelfverzekerd. Ze weten hoezeer ze begeerd worden door de deinende jongetjes voor ze. Maar dat is niet de reden waarom ze vol trots de zaal in blikken.

  • Arab Strap - Philophobia. Schots drinkebroersgelispel. Zanger Aiden is droef. Dat klinkt mooi. Hij is pessimistisch tot op het bot. Hij zingt: ‘De eerste keer dat je me ontrouw zal zijn, zal niet de ergste keer zijn.’ Maar de tweede keerà
  • Scott4 - Recorded in State LP. Wat de leden van het Engelse Scott4 met Duitsland hebben wordt niet helemaal duidelijk. Deze cd laat zich in ieder geval goed beschrijven met de titel van het nummer ‘Elektro Akoustic und Volksmechanic’. Dat klinkt inderdaad niet bepaald als een aanbeveling, toch is dit een erg prettig gestoorde cd.
  • Sonic Youth - A Thousand Leaves. Hoe afgeleefder de hoofden, hoe sterker de geuzennaam van Sonic Youth. Merkwaardig genoeg is deze cd een van de beste van het immer pretentieuze New Yorkse collectief: een chaotische klereherrie dus.