Een tijdbom — springstof aan een oude klok;

de wijzers moeten met geweld weer terug.

Een kleine rugzak vol met dood. Geen rug.

Wel dynamiet. Een middeleeuwse shock.

Tussen de bielzen ligt het dode vlees;

want haat ziet graag de losse lichaamsdelen,

benoemt tot held de grootste criminelen,

wat wordt bevestigd door ons aller vrees.

Het misverstand dat doden niet meer spreken!

Ze zeggen meer — ook wat we niet graag horen.

Ze vragen luid: waar bleef je in gebreke.

Het antwoord ligt ontbonden in factoren:

met lijken dwingt men af ook hier te leven,

want hier bestaan, lijkt daar een dood’lijk streven.