Eigenlijk heeft het verbazend lang geduurd eer het briljante programma-idee Zomergasten volksere varianten kreeg. Maar nu was het dubbel raak met Daar blijf je voor thuis (Avro) en TV toppers (NCRV) onder leiding van respectievelijk Nelleke van der Krogt en Jos Brink. Prentjes uit de oude doos, gekozen door en aan eengepraat met betrokkenen. Dat Brink ook nog eens de eerste gast van Van der Krogt was, tekent het rattenkoninggehalte: het is alles ons-kent-ons, met de staartjes onontwarbaar, gezellig en moordend in elkaar geknoopt. Wat niet wegneemt dat veel fragmenten als madeleine werken, zowel waar het de televisie en haar bespelers betreft als inzake het persoonlijk leven van de kijker die zich herinnert onder welke omstandig heden hij dat en dat zag.
De beste scènes kunnen nog altijd vrolijk gelach of lichte ontroering losmaken, waar vage weemoed over het verstrijken der tijd als extra bij komt. Voor jongere kijkers moet het onpruimbaar zijn, dat gelul over vroeger en die grabbelton van beelden die niks oproepen dan wat het is: ouwe koek. Wacht maar: over dertig jaar komt Katja bij Bridget op bezoek om herinneringen op te halen aan de tijd dat ze Jan Peter opvreeën en de rest van Holland leerden neuken. Vol heimwee klinkt dan «Weet je nog wel oudje?» bij middelbaren die nu jong en wild zijn. Zelfs bij degenen die zich destijds geërgerd afwendden, want de ongenaakbaarheid van verstrijkende tijd doet milder kijken (zie Rottenbergs herwaar dering van Passchier).
Te hopen valt dat Bridget te zijner tijd vanwege voortschrijdend beschavingsniveau niet zo stuitend afgeserveerd zal worden als nu de Volkskrant-criticus het met Nelleke van der Krogt deed. Die mocht volgens hem eerst niet meedoen met het boekenprogramma Terug naar Oegstgeest, waar ze het, in een foute formule, juist behoorlijk goed deed. Maar haar verschijnen in Daar blijf je voor thuis bracht de criticus pas echt tot een uitbarsting van seksisme en leeftijdsdiscriminatie. (Wat overigens strookt met zijn bovenmodale belangstelling voor make-up, truitjes en welvingen van tv-dames.) TV toppers bijvoorbeeld leed niet aan het feit dat Jos Brink te oud is maar dat hij Jos Brink is: nauwelijks in staat een ander aan het woord te laten, schmierend, Ich-bezogen en slecht voorbereid brouwt hij er een buitengewoon slordig potje van. «Malle Jos», vergeeft hij zichzelf al bij voorbaat en schnabbelt zich door de zomeravond heen. Zou de NCRV die man nou nooit eens op zijn flikker geven?