Maar tegelijkertijd zijn de reacties van andere hotemetoten mallotig. We weten immers allemaal dat disfunctioneren zonder dagelijks rapport ervan niet kan leiden tot ontslag van een ambtenaar. Wil het je lukken een ambtenaar kwijt te raken, dan moet je een dagelijks dossier met bewijzen van fouten aanleggen, over een langere periode. Iedereen die nu zo heilig verontwaardigd reageert vanuit de politiek, weet dat een vaste aanstelling tot ambtenaar ertoe leidt dat je echt moet frauderen of onzedelijke handelingen moet begaan met een minderjarige, en dan moeten er ook nog een paar mensen binnenkomen die dat zien, wil je ontslagen kunnen worden. Of er moet een dossier zijn.
In het bedrijfsleven worden regelmatig gouden handdrukken gegeven van vele miljoenen, omdat men liever heeft dat iemand die een nieuwe koers in een bedrijf frustreert, weggaat zonder verder moeilijkheden te maken.
Ik heb ook een onsmakelijk gevoel over Van Randwijck, maar waar gaat het financieel gesproken nu om? Om een half miljoen waarover hij minstens 65 procent belasting moet betalen. Om zeven jaar salaris, maar we zijn hem kwijt. De discussie moet niet over geld gaan, maar over de rechtspositie van hoge ambtenaren die benoemd worden voor het leven, namelijk in vaste dienst en over het verschil tussen gewone mensen en hotemetoten bij gewenst ontslag. Dat is het politieke thema en niet speciaal Van Randwijck.