Volgens het artikel is Managua te tragisch, te arm en te perspectiefloos voor een stedenband. Geschetst wordt hoe na tien jaar Sandinisme, wat slechts armoede zou hebben gebracht, de bevolking in 1990 koos voor een rechtse regering, de westerse naievelingen en wereldverbeteraars in verwarring achterlatend. Geen letter over de Amerikaanse boycot en de steun aan de Contra’s.
Inderdaad is het land nu, na vier jaar neo- liberaal beleid, nog verder verarmd. Een perspectief voor verbetering is moeilijk te ontdekken. Maar dat geldt voor het grootste deel van de derde wereld. En dat kan toch geen reden zijn om een stedenband dan maar te verbreken? Alleen de sugestie al maakt me misselijk.
Er gebeurt veel in Managua. Er zijn veel nieuwe initiatieven van onderop (vrouwengroepen, buurthuizen, milieubrigades) en ook de politiek is weer spannend sinds een deel van de fractie van de extreem-rechtse burgemeester is overgestapt naar de oppositie.
Overigens lijkt een deel van het artikel wel erg veel op het Managua-verhaal in O'Rourke’s Give War a Chance, maar dan slechter geschreven.
Amsterdam, JAAP DRAAISMA, lid Initiatiefgroep Huisvesting Amsterdam Managua