Mannen die vallen

De troef van The Killers is de vloek van veel andere bands: pathos. Misschien is het gewoon onvermijdelijk als je uit Las Vegas komt, dat het licht dat op de band schijnt altijd van neon lijkt. De band staat al vanaf debuut Hot Fuss met één been in de rock, maar met het andere in de erfenis van de jaren tachtig, inclusief de discopop uit dat decennium. Hun beste album, Sam’s Town, was een rockplaat, maar hun beste hits zijn de nummers die op de soundtrack van Miami Vice hadden kunnen staan. De meest puntige stonden op Hot Fuss en die zijn ze sindsdien blijven spelen.

Het pathos van de band schuilt vooral in zanger Brandon Flowers: hij zingt met een zelfbewustzijn en een emotionele aanzet die de galm, die in het openings- en titelnummer van Wonderful Wonderful op zijn stem zit, eigenlijk overbodig maken. Het is een loodzwaar, slepend, bomvol nummer. Typisch een albumopener, typisch een nummer ook dat na de tour rond dit album van de setlist zal verdwijnen om nooit meer terug te keren. Uit het geheugen zal het nog sneller verdwijnen, namelijk reeds bij de eerste seconden van het tweede nummer, The Man, waarin veel David Bowie (die uit de jaren tachtig) en Talking Heads doorklinkt. In de tekst lijkt Flowers zijn eigen voorbije gedachten over (zijn) mannelijkheid op de hak te nemen, en dat blijkt een onderwerp dat vaker terugkomt: ‘Cause baby I’m gifted/ You see what I mean?/ USDA certified lean’. De usda is het landbouwministerie dat aan vetloos vlees het predikaat ‘lean’ kan verlenen, het ideaal dat iedere fitnesstrainer in zijn standaard vocabulaire heeft zitten.

Nog sterker wordt het iets later in Life to Come, een nummer waarin je na de gedragen intro van Flowers de extatische opbouw meteen ziet aankomen, mede dankzij de oppeppende teksten over een schuldgevoel dat losgelaten moet worden, een schaamte die dient te verdwijnen en een vertrouwen dat er juist moet komen. Het is voorspelbaar en nog clichématig ook, maar het werkt, want het nummer is werkelijk een oppepper, grotendeels door het vocale theater van Flowers. En dan moet het onweerstaanbaar strakke Run for Cover nog komen, waarin Flowers Sonny Liston laat wandelen op straat; de bokser die onverslaanbaar werd geacht tot hij tegenover Muhammad Ali kwam te staan.

Een nummer later tilt hij een boksmetafoor op tot het hart van het nummer en van dit album. Tyson vs. Douglas gaat over de wedstrijd van Mike Tyson tegen Buster Douglas in 1990 in Tokio. Tyson was hier het onoverwinnelijk geachte icoon, Douglas de onbekende underdog. Tyson, die net als Flowers in Vegas woonde, liet het gevecht promoten met de tekst ‘Tyson is back!’. Maar hij verloor en bleek feilbaar. Flowers haalt zich het moment waarop hij het zag gebeuren als kind prachtig voor ogen in het refrein, en tilt het op tot een metafoor over opnieuw mannelijkheid: ‘Cause when I saw him go down/ Felt like somebody lied/ I had to hold my breath ’till the coast was clear’. Als zelfs Tyson, man der mannen, kon vallen, dan kan iedereen het. Die kust werd daarna nooit meer veilig.