Ik ben als een dolle de nieuwe Jonathan Franzen aan het lezen, Zuiverheid, 600 pagina’s dik, opdat ik ‘m volgende week in De Groene kan bespreken. Ik lees hem in drukproefvorm, wat nog wel een vak apart is met zo’n dik boek. Ik wil strepen kunnen zetten, en terugbladeren, en ’t in bed lezen, maar dat is nog niet zo eenvoudig, met zoveel losse vellen papier. Verder ga ik Roz Chast interviewen komende week in New York, over haar cartoons voor The New Yorker, en over haar graphic novel Can’t we talk about something more pleasant, maar over die getekende memoir heb ik nu al twee keer eerder geschreven op deze plek.

Om me te ontspannen kijk ik naar de dvd-box van een televisieserie die ik al een tijdje geleden had aangeschaft nadat ik een jaar geleden rond deze tijd iedere dag trouw naar de herhaling keek van de serie Dunya & Desie. Zo ontzettend goed en leuk! Ik ben er gek op zoals Desie, gespeeld door Eva van de Wijdeven, thuis kan komen, de ijskast opentrekt en turend in die ijskast alleen maar ongericht woedend roept ‘Ma-am!’ Waarop de moeder, een heerlijke rol van Christine van Stralen, ook iets ongerichts vanuit de woonkamer terug blèrt. Ik was benieuwd wie die dialogen had geschreven, en stuitte op de naam van Robert Alberdingk Thijm.

Het is altijd een beetje raar met scenarioschrijvers: ze eisen nog weer minder aandacht op dan de regisseur (Norbert ter Hall), maar nu ik zijn naam heb gegoogeld zie ik dat hij allemaal dingen heeft geschreven die ik al eerder heel goed vond, zoals Zeeuws Meisje, en De Daltons. Huiselijk drama waarin veel ruimte is voor fantasieën en dromen, dat lief en rauw tegelijk is.

Oké, met A’dam e.v.a heeft hij zichzelf overtroffen. Niet dat het beter is dan Dunya & Desie, dat is niet aan de orde, maar het is een volwassen epos waarin het verhaal van een ontluikende liefde tussen twee twintigers, Adam en Eva – prachtige rollen van wéér die mooie Eva van de Wijdeven, en de mij tot vóór televisiequiz De slimste mens onbekende Teun Luijkx, zo fijn dat je die mensen verder eigenlijk nooit ergens ziet, fijn voor mij althans – wordt gepaard aan een inzichtje in de grote, mooie, harde stad die Amsterdam is. Adam werkt bij de gemeentelijke uitvaartdienst, waardoor iedere aflevering een soort Six feet under-achtige suspense heeft. Eva werkt bij een reisbureau, onder leiding van interessant gekapte Harm-Jan (ijzersterke rol van Rick Paul van Mulligen); de setting daarvan, de humor, deed mij denken aan Maggie. Life begins at 40, een van de leukste BBC-series die ik ken.

Misschien een beetje flauw om met van die buitenlandse voorbeelden aan te komen, maar A’dam e.v.a. kan de vergelijking aan. De serie schuwt pathos noch hardheid, de uitglijers horen erbij, het resultaat is ontroerend, spannend en geestig. De precisie waarmee de afleveringen zijn gemaakt, de uitwaaierende verhaallijnen, het telkens verrassende perspectief op Amsterdam en haar bewoners, de muziek… alles klopt, alles draagt bij. Ik heb even op internet gekeken, het tweede seizoen werd vorig jaar op tv uitgezonden, ga morgen achter de box aan, en het derde seizoen zal volgend jaar op tv te zien zijn.

Robert Alberdingk Thijm, A’dam e.v.a.(Flinck Film/NTR/VARA/VPRO, 2011)