Ik had dit besteld omdat ik haar verhalenbundel, Bobcat, in het Nederlands dit jaar verschenen onder de title Lynx (het is op deze plek door mij besproken, en in de papieren Groene door Philip Huff) zo betoverend vond, eigenlijk wel een van de beste boeken die ik dit jaar tot nog toe las. The City is a Rising Tide is haar debuutroman, het is heel tastend geschreven, lyrisch maar toch ook down to earth, en in die zin al helemaal genuine Rebecca Lee. Het is het verhaal van iemand die in New York werkt voor de non-profitorganisatie van een iets oudere man, ze kent hem uit haar jeugdjaren in Peking, toen hij verliefd was op haar Chinese nanny. Veel dingen blijven onuitgesproken in dit verhaal, onder andere de liefde van de verteller voor haar collega/superieur, de tragische afloop van de liefde tussen de Amerikaan en de Chinese, en het precieze hoe en waarom van de non-profitonderneming. Eigenlijk, nu ik probeer het verhaal samen te vatten, heeft deze roman nog het meest weg van een Aziatische arthouse-film, waarin veel gewandeld en gekeken wordt, iets minder gezegd en nog minder wordt verklaard. Een van de klachten van de verteller ten aanzien van de films die zoal in de bioscoop draaien is dat er zoveel in gebeurt. Er zou wat minder moeten gebeuren in films, verzucht ze, het is een verzuchting naar mijn hart. Ik weet nooit helemaal precies wat je aan moet met de kwalificatie ‘prachtig geschreven’, maar dit boek is prachtig geschreven. East Village, het licht, de gebouwen, de lucht, alles wordt tot leven gebracht in heldere zinnen met geheimzinnige wendingen. Wordt er een uitstapje gemaakt naar Connecticut, dan wordt het landschap gekarakteriseerd als ‘ridiculously beautiful’. En wordt er opgemerkt dat het nogal logisch is dat bloemen er op hun mooist uitzien als ze op hun vruchtbaarst zijn, ‘but leaves need not go into such a briljant sunset right before they fall and die’. De diepste relaties in deze roman zijn platonisch van aard, en dat is ook wel eens een opluchting.