Floor de Goede, Dansen op de vulkaan. Oog & Blik, De Bezige Bij 2012

Waarom dat trieste gezicht?

Er is toch geen reden voor triestigheid?

Kijk eens om je heen man!

Alleen maar mooie plaatjes!

‘Flo’, het alter ego van tekenaar Floor de Goede, heeft geen oog voor die mooie plaatjes. Hij is samen met journalist Sander op de Eolische eilanden voor een reportage, waarbij hij de foto’s moet leveren. Hij mist alleen maar Bas, zijn vriend.

Merkwaardig ontwapenende graphic novel is dit. Hij lijkt in eerste instantie wat kinderlijk getoonzet, door dat poppetje Flo met zijn wijd uitstaande oren en kleine mopsneus, maar eenmaal aan het figuurtje gewend blijkt deze een enorme schakering aan emoties te kunnen herbergen. In drie hoofdstukken ontvouwen zich alle pijn- en lieflijkheden van een vaste relatie, van het hartstochtelijke missen tot het fantaseren over anderen. Flo leidt in zijn verbeelding een wilder leven dan hij in werkelijkheid aankan.

In het tweede chapiter doet een derde persoon zijn intrede in huize Flo-Bas, leuke jongen Tom. In de ogen van hun omgeving is Tom een soort huisslaaf. Zonder dat hij zich daar zelf erg bewust van lijkt, zet hij de verhouding tussen Flo en Bas op scherp. Heel wat pagina’s gaan heen met het niet-kunnen-slapen van de echtelieden, die elkaar des te inniger met ‘Poep’ en ‘Lief’ aanroepen.

In het slotdeel is Flo op bezoek bij zijn zus in New York. Hij heeft een tamelijk opwindende huisgenoot, die er een aanstekelijk onrustig uitgaansleven op na houdt. Flo wil wel maar wil ook niet, dansen, de beest uithangen, avonturen beleven.

Mensen zijn altijd op zoek naar de dingen die er niet zijn, zegt de wijze zus. Maar soms moet je gewoon accepteren dat wat je hebt het enige is wat je nodig hebt.

Nou dat accepteer ik niet hoor, zegt Flo. Ik wil meer dan wat ik nu nodig heb.

Naarmate hij schuldbewuster wordt, gaat hij vaker bellen en sms-en met Bas die thuis zit. Denkt hij. Aan het eind heeft Floor de Goede nog een verrassing in petto. Cynisme of relativering? Duidelijk is in ieder geval inmiddels dat met een minder onschuldig getekende Flo het verhaal lang niet zo dubbelzinnig zou zijn.

Dansen op de vulkaan is een bedrieglijk licht getekende roman over delicate aangelegenheden. Het vulkanische eiland, de skyline van Manhattan, de spelende eekhoorns in Central Park, de orgastische taferelen op een dansvloer; De Goede tekent het allemaal even precies als speels. De meerwaarde schuilt vooral in de ruimte die hij neemt voor onvermoed tekenswaardige zaken als twijfel, inertie, gepieker. Hoe langer je de plaatjes bekijkt, hoe meer je ziet.