Katie Roiphe, In Praise of Messy Lives. Essays. The Dial Press 2012

Mooie bundeling weerbarstige essays, uitwaaierend naar het leven, de literatuur, het internet en hedendaagse mores. In het openingsstuk, ‘The Great Escape’ herleest Katie Roiphe (45) Edith Wharton’s The Age of Innocence, en verbindt die leeservaring met de nieuwe fase in haar leven als gescheiden en alleenstaande moeder. De gevoelens van wanhoop en eenzaamheid koppelt ze aan die van ‘alles is weer mogelijk’ en een verhoogde staat van bewustzijn, ideaal om (weer) aan het schrijven te komen. Roiphe signaleert op een terloopse manier dat het afwijken van gebaande paden in haar kringen steeds zeldzamer wordt. En dat juist ongelukkig getrouwden iedereen het liefst getrouwd zouden willen zien.

In Praise of Messy Lives is een plezier om te lezen, want intelligent, verrassend, persoonlijk. Zo is ‘The Naked and the Conflicted’ een overtuigende verhandeling over de inmiddels achterhaalde rol die seks speelt in het werk van een oudere generatie mannelijke auteurs. En ‘Making the Incest Scene’ maakt eens en voor al korte metten met het zogenaamd drukkende familiegeheim dat zoveel romans het laatste decennium teistert, en dat inmiddels is uitgegroeid tot het grootste cliché ever.

Erg interessant stuk ook over Joan Didion, die school heeft gemaakt, maar niet altijd op de meest gewenste manier. Een hele generatie (vrouwelijke) schrijvers zag haar kans schoon om ook eens haar persoonlijke sores min of meer losjes en gefragmenteerd op papier te zetten. Didion voerde zichzelf op in haar essays in een tijd dat dat nog niet bepaald done was, en deed dat bovendien zeer geraffineerd.

De manier waarop Roiphe Didion’s stijl analyseert en ook die van haar navolgers onder de loep legt, deed bij mij de vraag rijzen hoe de columns van Renate Rubinstein nu gewaardeerd zouden worden. Rubinstein was ook een van de eersten, en enigen, die haar maatschappelijke analyses sterk persoonlijk bracht. Zouden haar columns nog steeds als zo bijzonder worden ervaren, nu we dagelijks overspoeld raken door golven aan ego’s?

Dit was een retorische vraag. Uiteindelijk komt het aan op stijl en inhoud, zoals Katie Roiphe zelf ook demonstreert met haar stukken.