Merijn de Boer, De nacht. Querido 2014
Ik was benieuwd naar deze roman, Merijn de Boer’s eerste. Drie jaar geleden debuteerde hij met een verhalenbundel die ik erg goed vond. De nacht is vernoemd naar La notte, de film van Antonioni die lange tijd mijn lievelingsfilm was, misschien nog wel. De heldin heet net als in de film Lidia, en net als in de film is ze overgeleverd aan een schurkachtig personage. Het type onbetrouwbaar sujet. Antonioni heeft iets meer medelijden met zijn personages dan De Boer. Of laat ik het zo zeggen: er is niet zoveel ontsnapping mogelijk, de schurk is hier de verteller. Vanaf bladzijde één is de sinistere spanning voelbaar, een spanning veroorzaakt door de afstand tussen de ogenschijnlijke normaliteit van de verteller en diens wangedrag dat allengs groteskere proporties aanneemt. Een knappe roman dit, geschreven in een consequent droge licht archaïsche stijl, die ik in één ruk heb uitgelezen. Het slothoofdstuk heeft een Antonioni-achtige schoonheid, met eenzame lieden die elkaar eindelijk de waarheid proberen te vertellen bij de nasmeulende resten van een feest.