Sonali Deraniyagala, Vloedgolf (Wave; vertaald door Nico Groen). Nieuw Amsterdam 2013
Ik heb al over dit boek op deze plek geschreven, twee weken geleden, maar toen wist ik niet dat het ook al in Nederlandse vertaling was verschenen. En ik had het toen nog niet uit. Nu helaas wel. Ik heb het ook al drie keer cadeau gedaan inmiddels. Indringend beschrijft Sonali Deraniyagala, die de tsunami van tweede kerstdag 2004 overleefde, maar man, kinderen en ouders verloor, het proces van rouw. Aanvankelijk probeerde ze zichzelf verdoofd te houden, en vluchtte ze weg voor alles wat haar aan haar dierbaren herinnerde, en later zoekt ze juist de herinneringen op. Vooral haar zoektocht in haar vroegere gezinswoning in Londen naar alles wat nog sporen zou kunnen bevatten van het leven van haar twee zonen en haar man, is zo mooi en hartverscheurend geschreven. Als haar verhaal zijn einde nadert, gaat ze het pad richting haar verleden verder af, en komt ze uit bij de ontmoeting met de jongen die haar man zal worden. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik in geen tijden zoiets aangrijpends heb gelezen. En dan gaat het niet om het sensationele gegeven van een niet te bevatten verlies, maar juist om de gedetailleerdheid waarmee ze een ander mens beschrijft die haar grote liefde zal worden. Het zijn zulke gewone, dagelijkse dingen die ze beschrijft, en tegelijkertijd zijn het de belangrijkste dingen van de wereld. Ik heb een kort interview met de schrijfster opgezocht op youtube en daarin zegt ze ook dat haar boek gaat over liefde die blijft.