Een nieuwe film zien zonder dat je er al te veel van afweet, is een goed plan. Maar in het geval van I See You is zalige onwetendheid des te meer de gewenste instelling op het moment dat de lichten doven; dit verhaal bevat twee of drie plotwendingen waar je nog dagenlang van wakker zal liggen. Nog iets: dat deze thriller een van de eerste films is die weer in de bioscopen te zien zullen zijn, maakt het plezier van het kijken des te groter, júist na de lockdown, aangezien een groot deel van het verhaal zich binnenshuis afspeelt; in slaapkamers, in de keuken, op zolder, in de garage, zelfs op het dak waar personages turen naar de wijde wereld.
Ook een trekpleister is Helen Hunt, bekend van de sitcom Mad About You uit de jaren negentig. Nu zijn we een aantal jaren verder en is Hunt wat ouder geworden. En: er is iets raars met haar gezicht gebeurd (dit is relevant, omdat gezichten en maskers een sleutelmotief in I See You vormen). Ik weet niet of het door plastische chirurgie komt, maar Hunts gezicht is éng: donkere ogen die wel hol lijken boven hoge jukbeenderen, een prominente neus en dunne lippen. Ze ziet er vreemd uit. Ook het uiterlijk van haar man (Jon Tenney) suggereert de aanwezigheid van onheil. Hij is een rechercheur die zijn beste jaren achter zich heeft. Hij is depressief, omdat zij hem ontrouw was. Hun blonde tienerzoon is aantrekkelijk in de stijl van een popidool. Die zit te gamen tot diep in de nacht. Onder zijn bed ligt een masker van een apengezicht met uitpuilende ogen. Ten slotte is het huis een ‘gezicht’, een personage met een psychologie waarvan de diepere betekenis weggestopt is in allerlei hoeken en gaten en kamertjes en kasten.
Wat ik wel kan verklappen is dat we te maken krijgen met een killer. En met toeval en willekeur als verhaalelementen. Er lijkt een onbekende, sturende ‘kracht’ aanwezig, in het geluidsdesign prachtig vormgegeven door soundscapes waarin iets dat klinkt als een misthoorn de sfeer van verontrusting verhoogt. Deze conventie is bekend uit vele horrorfilms. Maar dit is geen horrorfilm. Regisseur Adam Randall versterkt de aanwezigheid van het vreemde nog meer door het veelvuldige gebruik van drone-shots die het bovennatuurlijke voorstellen. Maar dit is geen film waarin het bovennatuurlijke een rol speelt.
I See You laat zien dat ons streven naar kennis en zingeving tijdens het kijken naar zo’n verhaal averechts werkt: hoe meer we ontrafelen, hoe meer we weten, hoe sterker blijkt dat we niets weten. Maar vrees niet: ondanks alle plotwendingen komt het verhaal tot een betekenisvol einde. Of iets wordt opgelost, of er een antwoord komt op alle vragen: zelfs dat is te veel informatie. Pas wanneer het laatste masker wordt afgedaan, gaat er een licht aan. Dan pas blijkt hoe eng deze film werkelijk is.