Parijs – Het is niet dat #MeToo aan Frankrijk voorbij is gegaan. Het is meer dat er steeds hindernissen worden opgeworpen die maken dat de beweging struikelt eer ze goed van de grond kan komen.
Dan is er het verzet van filosofen die de ‘galanterie française’ bedreigd zien; dan weer zijn er actrices op leeftijd die een puritanistisch dictaat vrezen en mannen daarom het ‘recht om lastig te vallen’ gunnen. En toonaangevende intellectuelen blijven het opnemen voor de regisseur Roman Polanski.
De discussie rond de in Frankrijk woonachtige Polanski brandde in oktober opnieuw los toen zich een vrouw meldde met een gedetailleerde getuigenis over hoe ze door de regisseur op jonge leeftijd werd verkracht in een Zwitsers chalet – nummer zes inmiddels. Het leverde gênante scènes op.
Zoals toen Alain Finkielkraut op televisie werd herinnerd aan zijn uitspraken over Samantha Geimer, het dertienjarige model waarmee de affaire-Polanski ooit begon. Volgens de filosoof was Geimer helemaal geen klein meisje, want ze had in sexy pose op het omslag van Vogue gestaan. Bovendien had zij Polanski vergeven. Ergo: Polanski was geen pedoseksueel én er was niet echt sprake van verkrachting. In een bizarre scène stond Finkielkraut op en gilde: ‘Verkrachting, verkrachting, verkrachting, ik verkracht mijn vrouw elke nacht!’ Het zou ironie geweest zijn, verdedigde hij zich later.
De allerlaatste hindernis is een formele: zolang er geen veroordeling van de rechter ligt is er geen schuldige. Al het andere is trial by media en dient te worden bestreden.
Sinds een paar weken is er nu de affaire-Haenel. De grote vraag is of deze zaak het #MeToo-debat in Frankrijk kan doen laten kantelen.
De actrice Adèle Haenel (twee Césars) beschuldigt de regisseur Christophe Ruggia ervan haar tussen haar twaalfde en vijftiende te hebben betast. Ze deed haar verhaal bij website Mediapart, die maandenlang onderzoek deed. Opnameleiders, licht- en visagiemensen maakten gewag van de ongezonde relatie
Maar waarom deed Haenel dan geen aangifte? Die vraag illustreert het probleem van #MeToo – in Frankrijk. Want als vrouw weet je dat er in 75 procent van de gevallen niets met je aangifte gebeurt. Hard bewijs ontbreekt, of het is onmogelijk vast te stellen in welke mate er sprake was van wederzijdse instemming.
Klein lichtpuntje: Haenel wordt serieus genomen, men luistert naar haar, het getier van mensen als Finkielkraut naar de zijlijn verbannend.
Vorige week besloot ze alsnog aangifte te doen.