Hoe ben je hiertoe gekomen?
“Ik kom al jaren uit persoonlijke interesse in Mumbai. Een enorm chaotische, hectische, drukke stad vol mensenmassa’s, met weinig personal space. Ik las een rapport van de Verenigde Naties waarin stond dat inmiddels ruim de helft van de wereldbevolking in steden woont; dat zal in 2050 zo’n 70 procent zijn. De verstedelijking neemt steeds grotere vormen aan, en als fotograaf wilde ik iets doen met de wereldwijde trek naar de stad. In 2010 besloot ik een project, genaamd Metropolis, te maken van de megasteden met 10 miljoen mensen of meer. Daarvan zijn er 23 in de wereld, waarvan de meeste in Azië. Ik heb er nu 15 gefotografeerd van Mumbai tot Manila en van Beijing tot Buenos Aires en het zullen er ruim 20 worden. Ik hoef ze niet per se allemaal te fotograferen, want bijvoorbeeld China heeft vier megasteden, ik heb er drie gefotografeerd. In zwart Afrika heb je nu één megastad, Lagos, maar Kinshasa is hard op weg de tweede te worden.’’
Hoe vang je die kolkende hektiek in één beeld?
“Ik zoek een plek als een dak of een balkon, tussen een en twee verdiepingen hoog, waardoor ik overzicht over het straatbeeld heb. Dan maak ik verschillende keren dezelfde foto met verschillende belichtingstijden. Daardoor zie je zowel vegen van beweging als individuele mensen die stilstaan. Ik zoek kleine verhaaltjes, ik probeer mensen te volgen – een straatverkoper, een passant, gewoon iemand die mij opvalt - en op het juiste moment af te drukken. Uiteindelijk zijn er hooguit een paar beelden bruikbaar, want alles moet op z’n plek vallen. Er moet een balans zijn tussen de beweging en de afzonderlijke mensen. Voor mij is het theater. De straat is mijn toneel en de passanten zijn de acteurs en figuranten.“
“De beelden komen pas tot hun recht als ze groot worden afgedrukt, meestal op 1 meter 60. Hoe langer je kijkt hoe meer je opvalt, allemaal kleine taferelen. Op zo'n grote print ontdek zelfs ik nog iedere keer nieuwe details.”
Hoe ervaar je zelf het leven in deze megasteden?
“Je wordt er regelmatig geconfonteerd met armoede en problemen. Mensen trekken erheen met grote verwachtingen en komen in de sloppenwijken terecht. Dan wordt het niet leven, maar overleven. Ik ga dat niet uit de weg. Maar deze steden zijn ook magneten voor talent, dus zijn het ook bruisende, plezierige plekken met heel veel energie. Mumbai en New York zijn mijn persoonlijke favorieten.”
Hoe ziet het eindresultaat eruit?
“Volgend jaar moet de fotografie zijn afgerond. Begin 2015 komt er een expositie in Nederland en verschijnt een boek bij de Duitse uitgeverij Hatje Cantz. In de tussentijd heeft het Fine Arts Museum in Houston er al twee aangekocht.”
Meer lezen en kijken?
In de maand december zal voor de speciale ‘online’ editie van Stadsleven ‘De Stad door Andere Ogen’elke dag een post worden geplaatst waarin bijzondere kijkers en kunstenaars ons idee van wat een stad is uitdagen. Lees ze hier allemaal terug.
Beeld: Martin Roemers