Wie in dit ondermaanse wil scoren, heeft echter wel degelijk een leidsman nodig. Ik doel dus niet op ouders of een oudere broer of een bevriende prostituee, maar op een professional. Iemand die de ins en outs van de sport op zijn duimpje kent.
Vandaar dat ik, als ex-kampioen hordelopen, een naamplaat op mijn appartement heb laten aanbrengen met de tekst: ‘Dr. S., Levenstrainer’. De belangstelling is overweldigend.
Ik start over het algemeen met een intake- gesprek en stel dan de vraag: ‘Wat wil je van het leven? Nee, voor dat doelloze gescharrel ben je bij mij aan het verkeerde adres.’ Mijn client piept dan meestal iets wezenloos als: ‘Ik wil gelukkig zijn.’
Daar ben ik streng in. ‘Wees wat duidelijker!’ roep ik dan, meestal tot zijn schrik - en als dat niet werkt kan hij op een flink pak op z'n sodemieter rekenen. Terwijl wij vervolgens de schade opnemen, zeg ik vaderlijk, wijzend op de diverse blauwe plekken: ‘Zie je wel, ook zo'n ogenschijnlijk vaag begrip als pijn laat wel degelijk zijn sporen na. Probeer daarom het begip geluk te concretiseren. Dan kan ik je pas helpen.’
Meestal snikken zij dan zoiets als: ‘Een auto, dokter, of een eigen huis…’ Dan word ik pas echt loene. ‘Lariekoek’, zeg ik dan, ‘een auto is geen deel van jezelf, in tegenstelling tot zo'n blauwe plek. Heb je soms geen idealen meer? Werk aan je innerlijk, idioot!’
Ben ik te hard, vindt u? Het was inderdaad jarenlang taboe een boodschap uit te dragen. Nou, wij sporters schamen ons daar niet voor. Bel me maar voor een afspraak. Dan gaan wij volgende week op trainingskamp.