Dus trachten wij ons geweten te narcotiseren. Ook dat is geen duurzame oplossing. Daarom ben ik blij, geachte luisteraars, dat ik als kunstenaar een weg uit deze impasse heb weten te vinden. Zoals u weet: een maand geleden hebben wij in onze galerie gezamenlijk voor de derde wereld geschreid. Ik heb uw tranen verzameld en vervolgens in een piepklein flesje business class naar Ethiopie overgevlogen. Daar heb ik het een en ander onder grote belangstelling van de media aan de lokale bevolking aangeboden. De reactie is inmiddels wereldwijd bekend.
Andermaal is bewezen: De wegen van het geluk zijn ondoorgrondelijk. Zo moet mijns inziens onze internationale intermenselijke hulp gaan functioneren. Alleen dan kunnen wij weer rustig slapen.
Rubriek
Mijn kwade geweten
Geacht auditorium, beste kunstliefhebbers, welkom in galerie De Drie Paardjes. Er is, zoals u weet, te veel onrecht op de wereld om zich daarover te bekommeren. Wat wij ook doen, het is een druppel op een gloeiende plaat. Wij staan machteloos. Wie zich niet gewonnen wil geven, raakt overspannen en komt dan ten laste van de maatschappij, die al problemen genoeg heeft. Maar wat moeten wij dan? Moeten wij vluchten voor onze verantwoordelijkheden? Zelfs ons hart kan men vandaag de dag transplanteren, maar tegen een geweten is geen medische hulp voorhanden. Het weet ons overal te vinden: op de stranden van de Bahama’s, achter het stuur van onze cabriolet of op de massagetafel van een Thais bordeel. De moderne mens vindt nergens de rust die nodig is om ongestoord van zijn welvaart te genieten.
Uit: De Groene Amsterdammer van
www.groene.nl/1994/45
www.groene.nl/1994/45