Mijn Wij

Mijn Wij
Dat wij nergens bijhoren, daarin begint ons wij-gevoel. ‘Wij’ begint met het gezin, dan de familie en daarna iedereen die ‘familieachtig’ is. Een wijgevoel is als de schil van een ui, met binnenin het ‘ik’, daaromheen het eerste, diepste, meest intense wij (de geliefde) en van daar naar een steeds bredere schaal, waarin de coördinaten die een persoon uitmaken zich steeds ruimer laten lezen: in Amerika of Marokko ben ik Nederlands, onder metselaars ben ik iemand die gestudeerd heeft. Bijvoorbeeld.
Maar wat vreemd is, en interessant, is dat ik een familieachtige connectie, een gevoel van verwantschap dat dergelijke oppervlakkige barrières slecht, met mensen in Amerika, Marokko of Drenthe kan voelen, zowel in gezelschap van metselaars of artsen als in gezelschap van makelaars of kippenboeren. En dat is de joodse achtergrond die ik met sommigen deel, een achtergrond waarin een bepaalde kennis over het kwaad is opgedaan en waaruit een specifieke saamhorigheid en humor is ontstaan.
Het valt nauwelijks uit te leggen. Ik ben deel van een wij dat geen wij is. Wereldwijd biedt dat eerst verrassing, dan troost en herkenning. En dan weer verrassing over dat alles, want hoorden wij niet
eigenlijk nergens bij?
Jessica Durlacher is schrijver