Aan het einde van zijn uitgebreide tour naar aanleiding van het album Come on Feel the Illinoise! had ik een interview met Sufjan Stevens. De singer/songwriter wist interessant te vertellen over zijn voortdurende groei als muzikant. Hij zag een wereld van verschil tussen de Sufjan Stevens die als timide jongen op een muziekschool vol restricties op zijn hobo speelde en de Sufjan Stevens die dat wonderlijk veelzijdige album had gemaakt en voor een duizendkoppig publiek durfde te staan. Wel vroeg hij of het alsjeblieft niet over zijn staten-project hoefde te gaan. Stevens heeft het plan opgevat om over elke Amerikaanse staat een album te maken, maar heeft er nog maar enkele getackeld. Het was duidelijk dat de muzikant uit Michigan er al honderden interviews over dit onderwerp op had zitten.
Uit een passage in het cd-boekje van de uit Seattle afkomstige singer/songwriter Rosie Thomas blijkt dat deze vermoeidheid niet incidenteel is. Thomas heeft veel contact met Sufjan Stevens gehad, aangezien hij als producer, muzikant en gastzanger op haar nieuwe album These Friends of Mine meedoet. Ze schrijft: ‘We talked a lot about how the very thing we loved to do all of a sudden became more about deadlines and interviews and touring and recording.’ Het blijft echter niet bij deze constatering, want ze vervolgt: ‘We thought about how refreshing it would be to record for fun – no deadlines, no pressure, just friends spending time together making music.’
Over de spontaniteit van de opnamen valt niet alleen te lezen, die is ook op de hele plaat te horen. Why Waste More Time – opgenomen in Stevens’ slaapkamer – vangt aan met gepraat van de aanwezige muzikanten die na aftellen het nummer er in één take opzetten. De lichte imperfectie van zo’n live-opname maakt het folkliedje breekbaarder en intiemer. Het nodigt de luisteraar als het ware uit om bij het gezelschap te komen zitten. Het is vooral ook Rosie Thomas zelf die dat teweegbrengt. Haar stem heeft dezelfde zachte fluistering als, jawel, Sufjan Stevens en evenzogoed dezelfde kracht als Joni Mitchell. Haar vocale kwaliteiten werden voor het eerst ontdekt toen ze in 2001 meezong op de ballad Wages of Sin van Damien Jurado, die ook tot ‘These Friends of Mine’ behoort (hij zingt mee op de plaat).
Het verschil tussen het vorige werk van Thomas en haar huidige album is dat Sufjan Stevens hoorbaar heeft meegeschreven. Dat maakt het beter, beklijvender ook. De melodieuze folkliedjes en het banjogetokkel zijn bijna in identieke vorm te horen op Stevens’ meesterlijke plaat Seven Swans. Thomas is in haar cd-boekje open over zijn directe betrokkenheid. De cover The One I Love van R.E.M. is er zelfs eentje die Stevens al vaker tijdens zijn concerten heeft gespeeld, maar is uiteindelijk terechtgekomen op dit album van Rosie Thomas, in dezelfde kleine versie. De andere cover op de plaat – Songbird van Fleetwood Mac – heeft ze heel anders aangepakt: hierbij wordt voor een zachte strijkerspartij gekozen. Op These Friends of Mine zijn de talenten van muzikanten op spontane wijze aangesproken. Zonder die gehate deadlines, maar met een hoorbare liefde grotendeels opgenomen bij Sufjan Stevens thuis. Daar moet iets heel bijzonders gaande zijn geweest.
Rosie Thomas, These Friends of Mine
(Sing-a-long/Munich)