Toen de sociaal-democratische leider Pieter Jelles Troelstra in 1930 overleed, gaf het orthodox-protestantse dagblad De Nederlander een overzicht van de kolossale fouten en vergissingen van deze politieke tegenstander. Om eraan toe te voegen: «Maar een groot man maakt geen kleine fouten, noch een klein man, groote fouten. Wie zal een groot man, naar zijne fouten beoordelen?» Nu was Mansholt als socialistisch voorman niet van het kaliber van een Troelstra of een Drees, maar alleen al het omslag van deze biografie maakt duidelijk dat hij een man van formaat was.

Mansholt was qua afkomst een atypische sociaal-democraat. Zijn grootvader was een vooruitstrevende herenboer, die bevriend was met Multatuli, zijn vader was een invloedrijk lid van de sdap en zijn moeder schreef in De Socialistische Gids over seksualiteit en huwelijk. Dat hij na zijn studie als theeplanter op Java ging werken, werd door zijn ouders met gemengde gevoelens gadegeslagen. Mansholt was niet voor koloniaal in de wieg gelegd en kwam al spoedig tot de conclusie dat de blanke elite «nogal fascistisch getint» was. Dat hij zich aan het eind van de jaren dertig als boer in de pas drooggelegde Wieringermeer kon vestigen, kwam dan ook als een geschenk uit de hemel.

Tijdens de oorlog was hij betrokken bij de voedselvoorziening van het verzet, en twee maanden nadat de Duitsers op 17 april 1945 de Wieringermeer onder water hadden gezet, mocht hij dat voor geheel Nederland gaan doen. Mansholt werd benoemd tot minister van Landbouw en Voedselvoorziening en zou dat blijven tot 1958, waarna zijn internationale carrière begon toen hij Europees commissaris werd.

Mansholts landbouwpolitiek werd gezien als de motor van de Europese integratie en met zijn charisma en flair stond hij al spoedig bekend als Mister Europe. Hij haalde het bloed onder de nagels vandaan van regeringsleiders als Adenauer en De Gaulle. Zijn herstructurering van de landbouw zette ook kwaad bloed bij de boeren en hun kritiek trok hij zich bijzonder aan. Maar als politicus was hij een krachtige persoonlijkheid, die zijn visie probeerde te verwezenlijken.

Wel veranderde die visie toen Mansholt op leeftijd kwam. Hij begon meer oog te krijgen voor het milieu en de gevolgen van het Europese beleid voor de ontwikkelingslanden. Zijn denkbeelden werden radicaler, hij had spijt van zijn medeverantwoordelijkheid voor de koloniale oorlog in Indonesië en hij kreeg een relatie met de bijna veertig jaar jongere Petra Kelly. Zij zou later de Duitse Grünen oprichten.