Toen Mark Rutte op 16 maart 2020 het land vanuit het Torentje toesprak over de pas uitgebroken coronacrisis voelde Nadia Duinker (nu 35) zich voor het eerst echt trots op de minister-president. De Amsterdamse horecaondernemer zag een staatsman die heldere informatie gaf en een perspectief schetste dat haar aansprak: gecontroleerde opbouw van groepsimmuniteit. Op Instagram plaatste ze diezelfde dag een foto van zichzelf, in bikini, staand op haar hoofd op een exotisch strand. ‘Als de wereld op z’n kop staat is het tijd om helder te denken’, schreef ze er in het Engels bij. ‘Ik hoop dat deze pandemie een zegening is, die individuen, de economie en de regering zal dwingen tot andere prioriteiten.’
Sociale isolatie zou volgens haar ironisch genoeg tot een diepere menselijke connectie leiden en onderling begrip vergroten. Ze riep haar volgers, toen nog niet zoveel, op tot creativiteit en samenwerking in tijden van crisis. ‘Het is tijd om de kaarten te schudden, tijd voor een reset, een nieuw perspectief. Van een ik-cultuur naar een wij-cultuur.’
Ruim anderhalf jaar later ziet Duinker zichzelf als slachtoffer van ‘medische apartheid’ en is ze ervan overtuigd dat regeringen wereldwijd – dus ook de Nederlandse – tijdens deze pandemie worden aangestuurd door de Wereldgezondheidsorganisatie (who) van de Verenigde Naties, om de belangen te dienen van de farmaceutische industrie en met als einddoel de installatie van een totalitair regime. Scholen en gevestigde media zijn in haar ogen – zonder dat leraren of journalisten het zelf door hebben – kritiekloze spreekbuizen van de overheid.
Duinker werd een van de gezichten van ‘het verzet’, zoals ze de bonte verzameling viruscritici zelf noemt. Ze richtte Moederhart op en raakte betrokken bij Vrouwen voor Vrijheid, twee organisaties die het coronabeleid hekelen. In een opzwepende toespraak op het Museumplein stak ze het Amsterdamse nachtleven een hart onder de riem. ‘Als we met vierhonderd man in een vliegtuig kunnen zitten, kunnen we ook met vierhonderd man op de dansvloer staan.’
Maar naarmate de crisis voortduurde en beperkingen bleven bestaan, sloeg haar strijdlust om in frustratie, teleurstelling en ten slotte gelatenheid. Haar verzet veranderde niets aan het beleid en ze moest er niet aan denken om in haar eigen etablissementen QR-codes te scannen om klanten een biertje te serveren, in haar ogen een discriminerende maatregel die onze grondrechten schendt, of blijvend haar hand op te houden bij de overheid voor financiële tegemoetkomingen. Ze nam een drastisch besluit: ze deed afstand van ‘twaalf jaar levenswerk’ door de cafés Roest in de Czaar Peterbuurt en de Quarantine in het Oostelijk Havengebied te verkopen. Na de kerstvakantie emigreert ze met haar gezin naar Portugal, waar ze een verlaten dorp met acht huisjes heeft gekocht op een lap grond van twaalf hectare – ‘Freedom Ville’.
Dat is vrij snel gegaan.
Zelf maakte ik haar ontwikkeling van nabij mee. Onze zevenjarige dochters zijn klasgenoten en vriendinnen en ik kende het menu van De Bombarie, zoals haar eetcafé vóór de herdoping tot de Quarantine heette, uit mijn hoofd. Ik zie haar niet als ‘wappie’, een term die in mijn ogen sowieso te makkelijk wordt gebruikt om andersdenkenden te diskwalificeren.
Haar activisme fascineert me. Vrijwel iedereen die ik ken, is kritisch over het vaak onnavolgbare regeringsbeleid tijdens deze crisis, maar niemand in mijn omgeving koos haar pad. Waarom zij wel? Hoe wordt een apolitieke horecaondernemer, afgestudeerd in de bedrijfskunde en woonachtig in het progressieve stadsdeel Amsterdam-Oost, een boegbeeld van de viruscritici?
Zelf had ze bedenkingen over medewerking aan dit artikel, teleurgesteld als ze was door een eerder verhaal in de Volkskrant en reacties op een optreden in het tv-programma Filemon en de Complotten. Zij, hard werkende ondernemer, voelt zich ‘geframed’ als ‘verwende yogamoeder’ en vertelt haar verhaal liever aan alternatieve media, zoals het online-interviewprogramma Café Weltschmerz of The Trueman Show, volgens maker Jorn Lukaszczyk een kanaal dat wil bijdragen ‘aan een stukje bewustwording in onze complexe wereld’, ‘maar ook wel echt op zoek gaa[t] naar de waarheid’.
Toch stemde ze in, in de hoop op meer wederzijds begrip en verbinding.
Duinker is een flamboyante verschijning in het Oostelijk Havengebied. Ze draagt felgekleurde jurken en pakken met bijpassende hoed, baret of muts, een flinke laag lippenstift, en ’s zomers een zonnebril met gekleurde, hartvormige glazen. Ze is bijzonder sociaal en verkeert graag in uiteenlopende gezelschappen. Ze heeft drie kinderen – een vierde is op komst – en de banden met haar moeder en zus zijn zo hecht dat die zo goed als integraal deel uitmaken van haar gezin (en ook meeverhuizen naar Portugal).
Ze is geboren in Hongkong, als dochter van een marketing- en sales-manager die voor grote bedrijven vaak langere perioden in het buitenland werkte. Op haar vierde keert het gezin – ‘een vvd-nest’ noemt ze het zelf – terug naar Nederland, waar ze grotendeels opgroeit in Zuid-Limburg. Ze studeert bedrijfskunde in Maastricht, ‘om te voldoen aan het verwachtingspatroon van een welgestelde familie’, en studeert uiteindelijk af in Amsterdam.
Daar ontmoet ze Thijs Timmers, tot op de dag van vandaag haar zakelijke en liefdespartner. Hij is een zoon van Bob Fosko, zanger van de rockband Raggende Manne en SP-activist. Het duo maakt furore met aansprekende horecaprojecten, zoals restaurant Canvas op de zevende etage van het voormalige Volkskrantgebouw, nu het Volkshotel, en de nachtclub Doka, in de kelder van hetzelfde pand.
In 2011 beginnen ze Roest, een café met groot zandstrand op een voormalig industrieterrein aan de rand van de binnenstad, dat uitgroeit tot een geliefde plek voor een breed publiek, van hipsters en kunstenaars tot studenten en gezinnen met kinderen – precies zoals Duinker dat graag ziet. Niet ver daarvandaan nemen ze een eetcafé over dat is gevestigd in het voormalige quarantainegebouw van rederij Lloyd, waar scheepspassagiers op weg naar Zuid-Amerika een eeuw geleden werden gecontroleerd op luizen, vlooien en besmettelijke ziekten. Duinkers schoonouders hadden het pand in de jaren tachtig gekraakt en haar man Thijs is er geboren. In de winter van 2021 verbouwen ze het tot delicatessenzaak gespecialiseerd in afhaalmaaltijden, de Quarantine.
Tot aan de coronacrisis geeft Duinker weinig blijk van politiek en maatschappelijk engagement. In het stemhokje zweeft ze tussen verschillende linkse partijen, al heeft ze als ondernemer ook affiniteit met een zekere mate van laissez-faire.
Op 22 april, ruim een maand na de eerste coronatoespraak van Rutte, is het gedaan met de sereniteit. Die heeft plaatsgemaakt voor scepsis en boosheid. ‘Wie is het roofdier en wie is de prooi?’ schrijft ze opnieuw in het Engels op Instagram. ‘Ik denk dat het weinig uitmaakt nu we allemaal opgesloten zitten… in onze kooien zijn we allemaal braaf en veilig, right?!’
Haar hoop op bezinning en bijstelling van prioriteiten – klimaatdoelen die eindelijk in zicht komen en het einde van economische groei als heilige graal – vervliegt als ze leest dat klm met miljarden belastinggeld in de lucht wordt gehouden terwijl de topman gewoon zijn bonus krijgt bijgeschreven. Tuincentra, supermarkten en meubelboulevards zijn stampvol, maar ondertussen blijven de horeca en de culturele sector dicht.
Duinker heeft in de begindagen van corona volop tijd voor eigen onderzoek. Ze maakt rekensommen over oversterfte en duikt in de websites van het rivm, het Centraal Bureau voor de Statistiek, World Economic Forum, de Europese Commissie en de Global Monitoring Preparedness Board, een bestuursorgaan waarin de who en de Wereldbank samenwerken in de bestrijding van epidemieën.
Ze raadpleegt ook alternatieve media, behalve Café Weltschmerz onder meer Blckbx en het Duitse Querdenken, en ontdekt een werkelijkheid die anders is dan ze tot dan toe krijgt voorgeschoteld. In een uitgebreide e-mail die volgt op een van onze interviews, schrijft ze: ‘Bij grote thema’s met een onzichtbare vijand, zoals terreur, klimaat en corona, lijkt slechts één enkel narratief te worden geaccepteerd en de bestrijding ervan is steeds vaker in handen van globalistische organisaties met een onverkozen leiding. Dat gaat gepaard met vergaande inbreuk op onze privacy, grondrechten en vrijheden.’
Ze voelt een sterke drang om in actie te komen en haar nieuwe kennis te verspreiden. De foto’s en teksten op Instagram maken plaats voor videoboodschappen, waarvan de frequentie en het aantal kijkers in het najaar snel toenemen. Ze bezoekt demonstraties tegen het coronabeleid in Amsterdam en Den Haag, eerst als deelnemer en later ook meermaals als spreker, wat haar goed afgaat. Zo spreekt ze tijdens een demonstratie van Vrouwen voor Vrijheid, een organisatie die hoopt op zachtaardiger protest, zonder geweld. ‘Liefde, vrijheid, geen dictatuur’, scandeert ze.
Steeds vaker verwijst ze naar complottheorieën, zoals een ontkracht verhaal dat Bill Gates tijdens een Ted Talk vaccinaties zou aanprijzen als instrument om de omvang van de wereldbevolking te beheersen. Maar ze stelt ook vragen die een breder publiek prikkelen. Waarom sluiten we de tabaksindustrie bijvoorbeeld niet, als we zo veel mogelijk mensen willen behoeden voor de dood? Waarom willen we de hele wereld een vaccinatie geven, terwijl we er niet in slagen iedereen te voorzien van schoon drinkwater?
Die zomer krijgt haar zus, actrice en fotomodel Dorien Rose Duinker, een relatie met dansleraar Willem Engel, de oprichter van Viruswaarheid. Engel komt nu ook geregeld over de vloer bij Nadia Duinker, maar die kennismaking heeft volgens haarzelf geen noemenswaardige invloed op haar activisme. ‘Daar had ik hem niet voor nodig’, zegt ze. ‘Ik zie hem niet als inspirator, wel als informatiebaken.’ Ze prijst zijn enorme dossierkennis en is verbaasd dat zijn uitspraken vaak tot ophef leiden. Zelf beschouwt ze hem als een rustig en vredelievend persoon.
Ze kent dan inmiddels ook veel andere kopstukken uit de ‘frontlinie van het verzet’, zoals Mordechaï Krispijn en Jeroen Pols van Viruswaarheid, Flavio Pasquino van Blckbx en demonstratie-organisator Michel Reijinga. Begin 2021 figureert ze met haar zus in de videoclip Muilkorf, een protestlied van de rappers MC Stef, Def P en Das de Rijmmaniak, waarin ook Engel en rapper Lange Frans optreden.
‘Het verzet is een kleine wereld met veel nuanceverschillen in opvattingen’, zegt Duinker. ‘Er bestaat een sterke angst voor guilt by association. De een wil niet met de ander gezien worden, omdat dat je reputatie kan schaden. Betere coördinatie en samenwerking zouden de beweging meer invloed geven, maar dan krijg je te maken met hiërarchie en macht. Je wil niet iemand die aan de touwtjes trekt.’
De revolutie van Duinker begint met een oproep tot burgerlijke ongehoorzaamheid in eigen kring. Ze vraagt uitbaters van cafés en restaurants hun clientèle uit te nodigen om na de verplichte sluitingstijd van tien uur ’s avonds uit protest lawaai te maken op hun terras. Dat loopt uit op een teleurstelling. Steun vanuit de brancheorganisatie Koninklijke Horeca Nederland blijft uit en in Amsterdam geeft slechts één bar, Café de Duivel, gehoor aan de oproep. Duinker: ‘Ik had de illusie dat wij als sector een stokje voor het beleid konden steken en een lans voor vrijheid konden breken. Maar niemand durfde.’
In het najaar van 2020 voelt ze zich vervreemd van veel oude vrienden en kennissen. ‘De tijd van een leuke foto droppen en binnen een vingerknip honderd likes krijgen is wel voorbij’, zegt ze op Instagram. ‘Het overgrote deel van mijn netwerk is in voyeur veranderd. Wel meekijken maar niets zeggen, omdat het te moeilijk is.’ Ze heeft behoefte aan discussie met andere ouders, vrienden en familie die niet op dezelfde manier ‘in de wedstrijd staan’.
Nostalgisch denkt ze terug aan de verhitte gesprekken die ze met haar extreem-linkse schoonvader Bob Fosko aan de keukentafel voerde. Vlak voor de coronacrisis overleed Geert Timmers, zoals de zanger echt heet. ‘Dat kon nu niet meer – mijn omgeving ontwijkt dat. En dat terwijl het onderwerp mij zó aan het hart gaat dat ik voor het eerst van mijn leven een bepaald soort purpose voel en verantwoordelijkheid neem om als spreekbuis van een groep te fungeren.’
Ze vraagt zich hardop af of ze de strijd wel moet voortzetten, zonder bijval en met alle sociale spanningen. Op Instagram: ‘Voor wie doe ik het eigenlijk? En dan denk ik: weet je, ik doe het voor mijn kinderen. En ik doe het zelfs voor mensen die niet weten dat ik het ook voor hen doe. Want iemand moet het voortouw nemen. Niemand zal mij ooit verwijten dat ik niet ben opgestaan. Maar ik kan het niet alleen. Ik word doodmoe van het idee dat ik die kar in mijn eentje moet trekken.’
Het is verleidelijk het aangewakkerde vuur bij Duinker in eerste instantie te verklaren door haar status als getroffen horecaondernemer. Hoewel dat zonder twijfel meespeelt, is die conclusie te simplistisch, al was het maar omdat de economische schade voor Duinker en haar man relatief beperkt is vanwege een geplande jarenlange verbouwing aan hun voornaamste inkomstenbron Roest. Maar wat is het dan wel? ‘Nadia is altijd een uitgesproken persoon geweest’, oppert haar jeugdvriendin Lotte Wolting. Ze wijst erop dat Duinker ook vroeger al graag op eigen onderzoek uitging en haar mening nooit onder stoelen of banken stak.
‘Haar filosofie is helder en onveranderd: ze wil de vrijheid om zichzelf te kunnen zijn’, zegt de Belgische theatermaker Lucas De Man, die zijn vriendschap met Duinker koestert ondanks een verschil in opvatting over corona. ‘En die vrijheid is ze kwijt. In haar woede en frustratie vond ze steun vanuit hoeken die ze nog niet kende. Haar achterban op sociale media explodeerde en dat is voor niemand gezond, want dan krijg je veel bevestiging vanuit één groep.’ De Man heeft moeite met de overtuiging van Duinker dat de overheid ons bewust zou bedriegen. ‘Ze omringt zich met mensen die daar allerlei theorieën over hebben. In haar hoofd ziet ze argumenten en bewijzen, maar wij – de algemene opinie – vinden dat die niet kloppen.’
Ook van belang is de waarde die Duinker hecht aan spiritualiteit en haar open houding ten opzichte van alternatieve theorieën, ook al voor de coronacrisis. In 2008 staakte ze haar studie in Maastricht, omdat een oom haar had verteld over de Mayakalender, die het einde van de wereld voorspelde in 2012. ‘Ik dacht toen dat de fundamenten onder onze samenleving, met zekerheden als een studie, minder relevant zouden worden in de toekomst. Ik had het idee dat er van alles zou veranderen in de wereld, maar dat viel destijds wel mee. De verwachte veranderingen lijken nu pas duidelijk tot uiting te komen’, kijkt ze terug.
Tijdens de herfstmaanden van 2020 verplaatst de strijd van Duinker zich naar het schoolplein, waar ouders achter het hek moeten blijven. Voor het eerst speelt ze met de gedachte haar kinderen van school te halen als de voorschriften dermate streng zouden worden dat ze er ‘als mens en moeder’ niet meer achter kan staan. Ze zou willen dat de directie het lef had af te wijken van de rivm-voorschriften, maar ziet in dat er ook ouders zijn die juist strenger beleid willen. Ze heeft begrip voor de keuze de richtlijnen te volgen.
Maar in de winter slaat de twijfel toe, nu over de inhoud van het onderwijs. De scholen hebben hun deuren intussen voor de tweede keer gesloten, en tijdens het thuisonderwijs leest ze mee met haar achtjarige zoon die voor het vak nieuwsbegrip een invuloefening moet maken. In een tekst over vaccinaties leest ze dat die ‘beschermen tegen allerlei ziektes’, ‘ze werken goed’ en ‘ze zijn goed getest’. Dat schiet bij Duinker, die haar kinderen niet heeft laten vaccineren, in het verkeerde keelgat. In een e-mail aan de directie schrijft ze: ‘Excuseer mijn emotie, maar in het “nieuwe normaal” waarin wij leven, waarin onze wereld op slot gaat voor een virus met vergelijkbare mortaliteit als influenza, en de enige sleutel die wordt aangedragen vaccinaties zijn, gaan mijn nekharen hier kaarsrecht van overeind staan.’
Duinker is bang voor indoctrinatie en slaat de leerplichtwet erop na. Tot haar ongenoegen merkt ze dat het in Nederland zo goed als onmogelijk is je kinderen van school te halen als ze eenmaal hebben deelgenomen aan het reguliere onderwijs. ‘Je bent minimaal tot je zestiende gebonden aan het Nederlandse onderwijs en dus aan de macht en invloed daarvan.’
‘Done with the solo ride, tijd voor samenwerking’, verkondigt ze op 10 maart 2021 op Instagram. Samen met twee medeactivisten, jurist Isa Kriens en publicist Sietske Bergsma, richt ze die dag de stichting Moederhart op. ‘Ja, we hadden weer de slappe lach bij de notaris die op meer dan gepaste afstand de akte aan ons voordroeg.’
In een ‘brandbrief’ luidt het trio de noodklok over de aangescherpte coronamaatregelen op scholen. ‘Ons moederhart slaat op tilt bij het idee nog langer machteloos aan te moeten zien hoe een generatie kinderen en jongeren vastloopt in wat inmiddels vooral lijkt op een star, boekhoudkundig beleid dat (gefixeerd op virusbestrijding) hen compleet wegcijfert en opoffert.’
Duinker heeft het goed aangevoeld: Moederhart raakt een gevoelige snaar bij een brede groep ouders die zich eveneens zorgen maakt over de ingrijpende maatregelen waarmee kinderen dan al een jaar te maken hebben, terwijl zijzelf nauwelijks risico lopen ernstig ziek te worden. Bekende Nederlanders, zoals model Doutzen Kroes, actrice Fajah Lourens en oud-wielrenner Daniëlle Oerlemans, ondertekenen de brief en staan garant voor aandacht in de reguliere media. Voor het eerst ontstijgt Duinkers activisme de bonte groep viruscritici in de marge van het publieke debat. Verspreid over het land worden meer dan honderd lokale afdelingen opgericht, die activiteiten organiseren die voor iedereen toegankelijk zijn, zonder mondkapjes of testresultaten.
Duinkers ster is rijzende.
Een week later staat ze voor een belangrijke beslissing, waarvan ze weet dat die haar verder zal vervreemden van haar omgeving. In Panama, een Amsterdamse dansclub die maandenlang dicht is en vandaag eindelijk weer eens publiek mag ontvangen als stemlocatie, kleurt ze het hokje rood bij de naam Wybren van Haga, op dat moment de nummer twee van Forum voor Democratie (FvD). ‘Voor mij is hij de enige persoon die het afgelopen jaar op een correcte, integere en doordachte manier de regering durft aan te spreken op het huidige wanbeleid van mensenrechtenschendingen en discriminatie. En dat is voor mij nu de absolute prioriteit’, legt ze uit. Ze beseft dat ze zo ook Thierry Baudet steunt, die veelvuldig in opspraak is geraakt vanwege racistische en antisemitische uitingen.
Duinker spreekt vaak over grenzen die bij haar worden overschreden, bijvoorbeeld als kinderen wordt gevraagd mondkapjes te dragen op school of door het verzoek een ggd-test te ondergaan om een thuisquarantaine in te korten na besmetting van een klasgenoot. Maar vindt ze zelf niet dat ze een grens overschrijdt door op FvD te stemmen, iets wat ze een jaar eerder nooit voor mogelijk had gehouden? Voor het eerst tijdens ons urenlange gesprek ontstaat er wrevel. Nee, dat vindt ze niet. ‘Elke keer zijn journalisten op zoek naar mogelijke verbanden tussen coronasceptici en extreem-rechts. Jullie zijn een waakhond van de overheid, niet van het volk.’
Haar keuze is relevant voor haar verhaal, leg ik uit, want in veler ogen zijn acht zetels voor Baudet in de Tweede Kamer een ernstiger bedreiging voor de samenleving dan een verplicht mondkapje in de supermarkt of een QR-toegangscode. Duinker: ‘Ik vind het steeds moeilijker te beoordelen hoe beeldvorming tot stand komt, want voor corona was mijn mening over FvD ook heel stellig. Ik vond Baudet een vrouwonvriendelijke racist, maar toen vroeg ik me af: waarom eigenlijk? Dan kom je uit bij een paar appjes en uitspraken, al dan niet uit hun verband getrokken. Inmiddels ben ik er niet meer van overtuigd dat hij vrouwenhater en antisemiet is, al blijf ik een nare nasmaak houden bij sommige uitlatingen.’
Duinker zegt Baudet dankbaar te zijn dat hij vermeende taboe-onderwerpen bespreekbaar maakt, niet alleen rondom corona, maar ook de klimaatcrisis. ‘Hij laat zien dat het niet onbetwistbaar is dat de opwarming van de aarde gelinkt is aan CO2-uitstoot die wij als mensen creëren. Wetenschappers hebben daar verschillende ideeën over.’ Uit een rapport uit 2021 blijkt dat meer dan 99 procent van de peer-reviewed wetenschappelijke literatuur sinds 2012 menselijke activiteit aanwijst als voornaamste oorzaak van klimaatopwarming. Duinker, die bij aanvang van de coronacrisis nog hoopte dat de klimaatdoelen eindelijk gehaald zouden worden, is ook op dit vlak aan het twijfelen geslagen. Ze vreest dat het kan leiden tot een persoonlijk CO2-gebonden budget of een klimaatlockdown.
Eind mei komt het bevrijdende bericht dat cafés en restaurants na bijna acht maanden sluiting eindelijk weer open mogen. Duinkers man staat te popelen om weer aan de slag te gaan, maar zijzelf ziet de toekomst somber in. Terwijl een groot deel van de bevolking denkt dat het ergste achter de rug is nu Nederlanders in rap tempo worden gevaccineerd, voorspelt zij – terecht, zo zal blijken – dat we nog lang niet van het virus en alle beperkingen af zijn.
Ze heeft er geen zin meer in. Geen zin in het risico zich elk moment te moeten voegen naar nieuw regeringsbeleid en de mensenrechtenschendingen en discriminatie die daar in haar ogen uit voortvloeien. En ook geen zin meer in de strijd daartegen. Want ook al is haar bereik met Moederhart sterk toegenomen, echte invloed heeft de organisatie niet. ‘Dit is niet hoe ik wil leven, niet de droom die ik ooit voor ogen had’, zegt ze.
Een nieuwe gedachte bekruipt haar: ze wil weg. Al snel vindt ze op internet een verlaten dorp in het binnenland van Portugal dat voor een habbekrats te koop staat. Het land treedt weliswaar strenger op tegen corona dan Nederland, maar is aantrekkelijk vanwege het klimaat, gunstige prijzen en milde regelgeving voor ondernemers. Over de strikte handhaving van coronaregels maakt ze zich niet te veel zorgen. ‘In mijn dorp gelden mijn wetten.’
Ze slaagt erin de twijfels bij haar man weg te nemen en samen hakken ze de knoop door: ze kopen het dorp en staan op het punt een nieuw leven te beginnen in Portugal. Het dorp is nu nog een ruïne met appelbomen, een olijfgaard en druivenplanten, maar zal de komende jaren worden omgebouwd tot het resort Freedom Ville, geschikt voor vakantiebezoek, workshops, culturele evenementen en maatschappelijke projecten. ’s Winters willen ze er in een soort gemeenschap van gelijkgestemden leven, met bezoekers die langere tijd helpen met de werkzaamheden in ruil voor kost en inwoning.
De kinderen gaan eerst een halfjaar naar een Portugese school om de taal te leren en te integreren. ‘Na de zomervakantie gaan ze naar een holistische community-school die wordt geopend in een nabijgelegen dorpje’, zegt Duinker.
‘The Great Exit’, zo noemt ze haar vertrek uit Nederland en haar voorgenomen afscheid van sociale media. Eind november deelt ze haar inzichten en overtuigingen nog één keer met vrienden en volgers op Instagram en Facebook. Ze legt uit dat sociale media haar de afgelopen anderhalf jaar een podium en uitlaatklep hebben gegeven, maar ‘wat begon als een ontembare intrinsieke drang om mijn stem te laten horen, veranderde langzaam in een soort verslaving die mij al snel meer energie kostte dan opleverde’.
In Portugal wil ze eenvoudiger leven en bouwen aan een eigen paradijs zonder overbodige regels. Ze wil zichzelf heruitvinden, echte gesprekken voeren, en in contact zijn met mens en natuur in plaats van technologie.
Duinker: ‘Je bent van harte welkom.’