In Samaritan Girl zitten een vader en zijn dochter zoete aardappelen te schillen op de oever van een meer ergens in de bergen. Het is stil. Slechts het geluid van stromend water is hoorbaar. Het meisje reikt haar vader een aardappel aan, en hij neemt een hap zonder zijn handen uit te steken. De genialiteit van deze scène zit m in het feit dat regisseur Kim Ki-duk hier iets doet wat eigenlijk niet mogelijk zou moeten zijn. En dat is door middel van eenvoud en stilte, door middel van niets, eigenlijk, vorm geven aan het complexe motief in het verhaal, namelijk verlossing en verlichting.
Kijkend naar het werk van deze fenomenale Koreaanse filmmaker bevindt de kijker zich voortdurend op het verkeerde been. De be ruchte seks-met-vishaakjes scè ne in The Isle (2000) is walgelijk én erotisch; de perversiteit in Bad Guy (2001) is gelardeerd met tederheid; de verdwijning van Tae-suk in Bin Jip (2004) vindt plaats terwijl hij nog nadrukkelijk aanwezig is in de vertelling.
Schoonheid en geweld fuseren bij Kim Ki-duk, in Samaritan Girl maar ook in Spring, Summer, Au tumn, Winter… and Spring (2003). In dit meesterwerk ondergaan de personages net als de jaargetijden een proces van spirituele verandering totdat een vorm van verlichting is bereikt. De transcendente sfeer is vanaf het eerste beeld voelbaar als op het scherm een deur opengaat en daarachter een fabel achtig landschap verschijnt: groene bergen tot ver voorbij de wolken en een meer met een drijvend houten kloostertje waar een oude monnik woont, samen met zijn jonge leerling.
Landschap zegt alles in deze films. Samaritan Girl begint in de grote stad, Seoul, waar de schoolmeisjes Jae-Young (Min-Jeong Seo) en Yeo-Jin (Ji-min Kwak) zich prostitueren om geld te verdienen voor een reis naar Europa. Eigenlijk doet alleen Jae-Young dat, want Yeo-Jin is slechts een toeschouwer. Dat verandert wanneer de politie het appartement binnenvalt terwijl Jae-Young bezig is met een klant. Om een onverklaarbare reden springt zij uit het raam. Zij valt te pletter op het betonnen trottoir, voor de ogen van Yeo-Jin.
Haar trauma bepaalt de rest van de film. Zij besluit het geld terug te geven aan alle oude klanten van Jae-Young, maar pas nadat zij met hen naar bed is geweest. Het verhaal neemt opnieuw een wending als haar vader, een rechercheur wiens vrouw op mysterieuze wijze is omgekomen, ontdekt waar zijn dochter mee bezig is. Hij achtervolgt haar. Met geweld probeert hij de mannen ervan te weerhouden seks te hebben met Yeo-Jin. Hij neemt haar op reis, weg uit de stad. Samen belanden ze in de bergen, bij een meertje, waar zij op een dag zoete aardappelen zitten te eten.
Het stromende water en het eten symboliseren spiritualiteit in de vorm van voeding, zuivering en verlossing. Zijn verlichting en hergeboorte mogelijk? Kunnen deze verloren mensen werkelijk ontsnappen uit de perverse wereld van de stad, waar mensen zijn getransformeerd tot gebruiksgoederen? Yeo-Jin droomt: haar vader be graaft haar in de modder naast het meer, zodat slechts het kabeltje van haar koptelefoon uitsteekt boven de grond, als een bloem. Op het moment dat hij het stekkertje in een walkman klikt, dooft het geluid van de film en klinkt lyrische, melancholieke pianomuziek.
Net als in vrijwel alle andere films van Kim Ki-duk is alles perfect aan Samaritan Girl. Het zijn films om van te dromen, om over te dromen. Over het nerveuze camerawerk afgewisseld met statische, geruisloze vergezichten van steden en bergen. Over het ritme van de redigeerstijl, die de prachtige mu ziek doet samensmelten met een landschap van stilte. Dit zijn zon derlinge momenten, dit zijn momenten van verlossing.
Samaritan Girl is te koop op dvd. Bin Jip draait nog in de bioscopen