Monopoly

In Marriage Story lijkt er geen ruimte voor een love story. Toch wil regisseur Noah Baumbach de mogelijkheid openhouden dat de grote, romantische liefde overleeft in een lange, monogame relatie. Dit is voor meerdere interpretaties vatbaar: uiteindelijk kun je zeggen dat een specifiek gebaar van Nicole (Scarlett Johansson) richting Charlie (Adam Driver) aan het einde van de film bewijst dat de liefde na verloop van tijd onverbiddelijk overgaat in zorgen voor elkaar. Of is dat juist liefde?

Dit zijn de vragen in deze verpletterende film, ja, in dit liefdesverhaal. Er is een kind in het spel, Henry, gespeeld door Azhy Robertson, een jonge acteur van een jaar of tien die schittert naast Johansson en Driver. Dat is belangrijk, want het kind is inzet van de strijd tussen de ouders. Eerst vormt het drietal een gezin in New York waar Charlie avant-gardetoneel regisseert met Nicole, ooit een tienersterretje in Hollywood, in de hoofdrol. Dat gaat allemaal prima. We zien vader, moeder en zoon in opperste staat van geluk, bijvoorbeeld wanneer ze Monopoly spelen. Charlie en Nicole doen datgene waar kinderen naar hunkeren, en dat is aanvoelen dat de volwassenen het spelletje echt spelen, dat wil zeggen voor zichzelf spelen en niet terwille van het kind. Langzaam blijkt evenwel dat deze scènes flashbacks zijn, deel van een mediation tussen Charlie en Nicole: ze moeten een lijstje opstellen van eigenschappen van de ander die ze leuk vinden, of waar ze ooit verliefd op zijn geworden. Pas later blijkt de ironie: dat ze allebei zo’n lijst héél makkelijk kunnen maken en dat die onverminderd geldt.

Het script van regisseur Baumbach vangt de complexiteit van een kapot huwelijk. Het mooie is dat de tragedie doortrokken is van ironie en soms zelfs slapstick. Wanneer Nicole naar Los Angeles verhuist na haar breuk met Charlie ontmoeten we drie bizarre, strijdende advocaten in de echtscheidingszaak, gespeeld door Laura Dern, Ray Liotta en de veteraan Alan Alda. Die zijn als het ware plastic mensen, karikaturen in een klucht. Alda probeert nog iets van advies te geven aan Charlie; hij is immers ook al aan zijn vierde huwelijk begonnen. De dure advocaten lijken in een alternatief universum te opereren waarin zware besluiten moeten worden genomen die het leven van het kind ingrijpend zullen beïnvloeden.

Zo neemt Baumbach ons van grap naar harde realiteit, van hilariteit naar diepe wanhoop, van haat naar liefde. Zijn acteurs Johansson en Driver waren zelden in hun carrière zo goed. In Marriage Story zijn ze herkenbaar in alles wat ze doen, of het nu gaat om het spelen van Elektra off Broadway, of je verkleden als The Invisible Man om Halloween met je zoontje te gaan vieren (een schitterende scène: Charlie, als de Onzichtbare Man, valt in slaap op de bank in zijn hotelkamer terwijl hij wacht op de komst van zijn zoontje). Levensecht is het allemaal, pijnlijk en prachtig. Marriage Story legt de complexiteit van de Grote, Romantische Liefde bloot. Die is per definitie eindig, maar daar kun je vraagtekens bij zetten.