Aanvankelijk had ik trouwens schijt aan de mens. In de goede, oude tijd was ik jager. Ook vissen deed ik graag. De bossen waren toen nog bossen en de beekjes en rivieren krioelden van leven.
Dat is helaas niet meer zo. De overbevolking zorgt voor vervuiling en vervuiling is de grootste vijand van de natuur. In zo'n hopeloze situatie is het niet voldoende de een of andere actiegroep op te richten tot behoud van de walvis en/of de klapekster. Het kwaad dient met wortel en tak te worden uitgeroeid.
Maar hoe leuk het afschieten van mensen ook is, er komen een aantal morele regels aan te pas. De belangrijkste is dat je niet discrimineert. De doelgroepen mogen niet exclusief vrouwen, kinderen, ouden van dagen, blanken of Chinezen zijn.
Je moet de mensen afmaken zoals ze op je weg komen, zonder voorkeur voor geslacht, leeftijd, ras of godsdienst. Want we zijn niet bezig de wereld te veranderen, we zijn enkel en alleen bezig wat ruimte te creeren. Elke vorm van vriendjespolitiek is dus uit den boze.
En nog een regel: neem vooral niet te veel hooi op je vork. Het is werkelijk zwaar werk, waar je priveleven niet onder mag lijden. Het zal je toch gebeuren dat je straks, als iedereen weer kan ademhalen, een workaholic bent geworden, die van geen ophouden weet!