Zelfs als het hier en daar een beetje mistig is, ben ik gek op de waarheid. Derhalve geef ik door dat deze tekst keurig gedrukt op een plastic draagtas was aangebracht. Zowel op voor- als achterkant.
Nooit was een Brabants geiteschoudertje zo goed beschermd tegen de septemberregen over de Haarlemmerdijk gedragen. Panklaar pas gestorven schoudertje, daar kon ik wel kaas van maken. Want geitekaas wordt van geit gemaakt, zoveel weet ik er ook nog wel van. Daar drink je een Chardonnonnetje of een Savigneetje bij.
In de tijd dat sommige mussen nog praten konden, kocht ik bij de vleeshouwer met hoog VIP-gehalte ook wel eens zo'n brok. Waarbij ik in de dichtbij zijnde Pijp nog de zaterdagse kraam van een kruidenzoeker wist, die onregelmatig de Noordhollandse kerkhoven leegplukte, waarna zijn geheime oogst daar op de markt tegen luttele stuivers voor het grijpen lag. Wikkelde ik de schouder in kaasjes- en Anton Kersjeskruid en stookte ik op het achterbalkon een laaiend vuurtje van zelf gespaard onze-lieve- vrouwebedstro. Waarna vijand en vriend de boel kwamen opeten. Laat naar bed met eerst veel slaapvreugd en dan wat wakkerpijn. Daarna damesthee en herenkoffie, maar zo eenvoudig zit de wereld niet in elkaar.
Desondanks begin ik, hoe meer het tegen de vrijdag loopt, een beetje te vermoeden hoe Cafe De Vrede er in het echt uitziet.