Rabat - In een paar jaar tijd is Mawazine, rythmes du monde niet alleen Marokko’s meest prestigieuze muziekfestival geworden, het is nu een van de grootste festivals ter wereld.
Deze week vinden in de Marokkaanse hoofdstad meer dan honderd optredens plaats op acht podia op verschillende plekken in de stad. De artiesten zijn afkomstig uit alle hoeken van de wereld, onder wie dit jaar grote namen als Elton John, Julio Iglesias, Al Jarreau, Harry Connick jr., Mika, Santana, BB King, Sting en talloze anderen.
Nu, hoe krijgt Marokko zoiets voor elkaar? Van de verkoop van tickets moet men het immers niet hebben. De meeste mensen zouden niet komen als het geld kostte, en daarom zijn bijna alle concerten gratis. Alleen voor de betere staanplaatsen, dichter bij het podium, moet je betalen. Maar degenen die zich dat zouden kunnen veroorloven, hebben meestal zulke goede connecties dat ze tickets voor niets krijgen.
In Marokko bestaat geen traditie van het betalen voor theater, concerten et cetera.
Nee, Marokko krijgt dit voor elkaar omdat hier sprake van een désir royal. Als Mohammed VI het zo wil, zorgt zijn entourage ervoor dat het werkelijkheid wordt. De organisatie van Mawazine is in handen van Mounir Majidi, persoonlijk secretaris van de koning, én degene die diens zakelijke belangen beheert. Gezien des konings statuut - nummer één businessman van Marokko - is de positie van deze Majidi een machtige.
Aan sponsors geen gebrek. Bedrijven waarin de koning een (groot) aandeel heeft, doneren gul, en bedrijven die in handen van anderen zijn, doen dit ook, aangezien niemand de koning graag mishaagt. Boze tongen beweren zelfs dat Mounir Majidi deze laatste gewoon belt, meedeelt dat ze sponsor zijn en ze ook zegt hoeveel precies ze moeten geven. Officieel zou Mawazine drie miljoen euro kosten, maar daar krijg je al die sterren niet voor, en ingewijden schatten dat het festival minstens drie keer zo veel kost.
Technisch is het allemaal top of the bill. Er zijn grote podia, en kleinere, intiemere, de meeste in de open lucht maar sommige binnen, in een theater. Overal zijn licht en geluid van topkwaliteit, er worden heel wat Franse technici ingevlogen om dat te regelen.
Niettemin was het optreden van Julio Iglesias zondagavond wat teleurstellend, omdat het geluid te zacht was, de mensen hem eigenlijk nauwelijks konden horen en met elkaar begonnen te kletsen.
Ik liep achteraf bij de regie langs en daar gaf men toe dat er ‘een probleem’ was geweest. Julio leek erdoor geïrriteerd, hij kwam in ieder geval niet terug voor een toegift.