Waterlelies is dus de tiende titel van een auteur die met deze kleine roman debuteert. Van der Ent is geen beginneling. Niet al te veel Sturm, niet al te veel Drang, maar een klein, ingetogen verhaal over kleine, ingetogen mensen, wier leven zich meer aan de binnenkant dan aan de buitenkant afspeelt. De gebeurtenissen in Waterlelies zijn niet spectaculair: Hanneke en Thomas zijn redelijk tevreden. Al lange tijd getrouwd maar nog steeds op elkaar verzot. Hij is tuinarchitect. Zijn halve leven doet hij al mee aan prijsvragen. Nooit werd een van zijn ontwerpen bekroond. Tot zijn frustratie. Zij werkt in de Zorg, als manager. Onlangs heeft ze de mogelijkheid gekregen promotie te maken. Ze twijfelt. Belangrijker dan hun werk is hun onderlinge verstandhouding. Van der Ent vertelt zijn verhaal in twee delen. In elk deel maakt het echtpaar een reis, en de lezer reist mee. Beide keren naar Parijs. Dat komt zo: ‘In het donker vrijen ze, zoals altijd. Op het hoogtepunt stroomt een verscheurende pijn Thomas’ achterhoofd binnen. Hij schreeuwt het uit en valt naast Hanneke neer. De pijn is een woeste rivier die uitmondt in een meer met hoge golfslag. Zijn hoofd wordt één kloppende ader.‘ Thomas moet 'door de scan’ voor een E.E.G. Misschien heeft hij een hersentumor. Om het wachten op de uitslag niet slopender te maken dan nodig gaan Thomas en Hanneke naar Parijs. Slenteren door Quartier Latin. Monet bekijken. In Parijs maken we mee hoe gelukkig ze werkelijk zijn. Dat valt niet mee. De reizen in het eerste en het tweede deel zijn dezelfde: in deel 1 verteld vanuit Thomas, in deel 2 vanuit Hanneke. En de verschillen zijn schrijnend. In het museum, aan tafel in het restaurant - hun smaken en voorkeuren lopen zo uiteen dat het onmogelijk lijkt dat ze getrouwd zijn. Hoe hebben deze mensen het bij elkaar kunnen uithouden? Door te verzwijgen. Door te veinzen. Om een ander geen pijn te doen doe je alles. Door zijn hoofdpersonen zo te ontleden en in al hun existentiële naaktheid te presenteren, legt Henk van der Ent met Waterlelies iets bloot van het al te menselijke streven zichzelf ondergeschikt te maken aan het samen-zijn. Tragiek in het klein, met kleine, fraaie gebaren neergeschreven.