De Arabisch-Europese Liga is behalve een potentieel succesvolle emancipatiebeweging voor migrantenkinderen ook een wijd openstaande geschutskoepel voor islamitische jodenhaters. Dat hoeft niemand te verbazen. Als je luistert naar delen van de Marokkaanse jeugd hier of naar wat in Marokko of Algerije rondloopt, krijg je al snel en ongevraagd niet alleen onversneden agressie jegens joden te horen, maar ook de meest bizarre flauwekul. (Bij een kampvuur onder een dadelpalm in El Golea boog een jongeman zich naar me toe en fluisterde: «Aids krijg je van ongestelde jodinnen.»)
Het is een ruwe generalisatie die zich pijnlijk opdringt: allerlei leed dat niet al te best opgeleide moslims ondergaan lijkt wat hen betreft geregeld te wijten aan de bekende samenzwering van het internationale jodendom. Waarom dat zo is, doet nu even minder ter zake. Solidariteit met de Palestijnen is volkomen op haar plaats, maar nadenken heeft ook zijn charmes. Het gaat hier om de politieke strategie van Abu Jahjah cum suis.
Die vertoont een parallel met de volksmenner van vorig jaar. De snelle opkomst van Pim Fortuyn was met name te wijten aan de manier waarop hij het migrantenvraagstuk agendeerde. Fortuyn wilde weliswaar ook oprecht de meest vergaande politieke vernieuwingen doorvoeren. Maar de mensen die namens hem de Tweede Kamer in gingen noch zijn stemmers waren daarin geïnteresseerd. Het was dat ene thema waar het establishment boos om werd dat hem groot maakte.
De vraag is of de AEL met antisemitisme speelt om het kabaal te veroorzaken dat de mogelijke achterban mobiliseert. De beweging heeft emancipatie met behoud van eigen cultuur als doel. Ongeveer wat ene Hans Wiegel hier twintig jaar geleden in gang zette. Daar heeft Israël heus niets mee te maken. Zoals bij de verkiezingen van 2002 de asielzoekers niet zoveel aan de wachtlijsten en de files konden doen. Maar door het algemene onvermogen Fortuyn op zijn nummer te zetten leken die drie themas voor veel mensen wél met elkaar samen te hangen. Er was iemand die óók over alles boos was en die bovendien de verklaring op zak had: het land is vol, en daarom duurt het zo lang bij de dokter.
Je zou bijna hopen dat de AEL net zo gebruikmaakt van ergernissen in de moslimgemeenschap over de manier waarop Israël de Palestijnen behandelt. Dat het strategie is zo nu en dan wat op «de zionisten» te schelden. Antisemitisme! Hoe bozer de gevestigde orde wordt, des te behaaglijker de natural born underdogs van de AEL zich voelen. Zie je wel, ze mogen niets zeggen, geen hoofddoek dragen, niet hun taal spreken et cetera. Je geeft je achterban het gevoel dat het allemaal niet aan hen ligt en het scheelt een hoop gedoe met serieuze argumenten.
Het is niet netjes, maar wel een traditionele politieke strategie. Het alternatief is vervelender, namelijk dat de beweging oprecht anti-joods is. Dan heeft dit beschaafde land in anderhalf jaar tijd open doekjes gezien voor politici die de doodstraf, verbanning, etnische segregatie en racisme bepleiten. Niet echt iemands schuld; ze doen het in de rest van de wereld ook. Maar jammer is het wel.