Het was vrolijk venijn waarmee de voorman van het Vlaams Belang, Filip Dewinter, Nederland als gidsland voor nieuw rechts aanwees. Een Flamingant die vanuit Italië onze polder tot rechts baken bombardeert! Wat jammer dat verwijzingen naar de Tweede Wereldoorlog passé zijn, en wat jammer dat Anton Mussert dit niet mee mag maken! Hoewel ze samen een denktank oprichtten, is het een misverstand om te denken dat het Vlaams Belang diepgaand geïnteresseerd is in de goede werken van ex-minister van Justitie en LPF-coryfee Hilbrand Nawijn.
Dewinter heeft feilloos begrepen dat een land waar Rita Verdonk in de regering kan raken én blijven razend interessant studie materiaal is voor een partij die xenofobie hoog in het vaandel voert. Dat Verdonk met haar misstappen de VVD alleen maar stemmen kost zal de Belg een zorg zijn. Voor zijn populariteit zorgt hij zelf wel. Filip Dewinter volgt met argusogen hoeveel beledigingen aan het adres van vreemdelingen een regering zich kan veroorloven. Best veel, zo constateert de partij leider van een herhaaldelijk wegens racisme veroordeelde beweging tevreden. Zijn legitimiteit groeit dankzij de Nederlandse regering.
Dewinters venijnige opmerking snijdt aan twee kanten. Natuurlijk ergeren de mensen zich die er ooit trots op waren dat Nederland een baken was voor progressievelingen. Zoals de vele idealisten die in de jaren zeventig de linkse mensenrechtenactivist Max van der Stoel maar een behoudende minister van Buitenlandse Zaken vonden. Maar even goed storen de intellectuelen zich die al tien jaar smeken dat Nederland eens normaal gaat doen en niet meer pretendeert gidsland in wat dan ook te zijn, of het nu ontwikkelingshulp, mensenrechten of asielzoekers betreft. Zij zien hun hoop dat Nederland zich eindelijk naar zijn eigen, kleine, proporties gedraagt teniet gedaan. Eerst had Nederland een grote mond over onrecht dat anderen werd aangedaan, nu over onrecht dat de natie zelf wordt aan gedaan. Eerst was het moord en brand over Botha en de Griekse kolonels, nu over een paar honderd miljoen. Een volgevreten land, in de woorden van de Franse president Jacques Chirac. (Chirac, zelf ook geen asceet, toost aan tafel op «de Franse paarden, de Franse vrouwen en de mannen die hen berijden».)
Nieuw rechts wíl de gidsfunctie die Filip Dewinter haar toewijst natuurlijk niet. Het hele gidsconcept is immers doordrenkt van vooruitgangsgeloof. Jan Pronk kon moeiteloos gedurende twee keer drie kwartier vertellen hoe de wereld eruit zou gaan zien als hij zijn gang kon gaan, ter inspiratie van eventuele volgelingen. Maar opvattingen over de toekomst zijn aan het nieuwe Nederland niet besteed. Verdonk weet vooral wat ze niet wil: Marokkanen. Hoe in Nederland precies de verhouding met migranten zou moeten zijn is haar een raadsel. Gerrit Zalm weet vooral wat hij niet wil: betalen aan Europa. Dat is niet hetzelfde als het liberalisme van Margaret Thatcher. De Iron Lady nam het in haar tijd op tegen nogal vermolmde instituties in Engeland. Ze wilde veel méér dan alleen maar haar geld uit Europa terug. Zalm, minister van beroep, heeft al lang geen opvatting meer waar het in Nederland precies aan schort. Zo’n land als voorbeeld kiezen is als in het bos verdwaalde scouts die als leider het jongetje nemen dat de laatste boterhammen opeet en op de grond gaat zitten tot-ie gevonden wordt.